Η ΚΑΠΑΤΣΑ

ή αλλιώς

γιατί τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους

Ανέκαθεν κολακευόμουν κάθε φορά που κάποιος με επαινούσε με τον όρο καπάτσα. Αισθανόμουν πραγματική γυναίκα. Θηλυκό. Βουγιουκλάκη που κρύβει τα γυαλιά του Κωσταντάρα για να τον καθυστερήσει και να μην εξαντλήσει όλη του την αυστηρότητα στον ναύτη Παπαμιχαήλ.

Για να μην αναφέρω τα ρίγη συγκίνησης που μου προκαλούσαν προτάσεις όπως «Είσαι μια καπάτσα, εσύ!!!», με εμφανή στην φωνή τον τόνο επιβράβευσης.

Και όταν ξεκίνησα να γράφω ήμουν σχεδόν σίγουρη πως θα υπεραμυνόμουν της καπατσοσύνης μου. Σταδιακά όμως μου γεννιούνται καινούργιες ανησυχίες.

Πριν συνεχίσω οφείλω να παραθέσω τις αντίθετες απόψεις. Απόψεις όπως της Αγάπης που εκνευρίστηκε όταν το «αφεντικό» της την αποκάλεσε έτσι. Γιατί αν κάποιος φίλος το χρησιμοποιούσε, πιθανώς να την άφηνε αδιάφορη.

Ίσως αν το ίδιο αφεντικό δεν παραβίαζε κατάφορα τα ίδια δικαιώματα που σε άνδρες συναδέρφους της απέδιδε ασυζητητί, η συζήτηση να είχε πάρει άλλη τροπή. Ενώ όταν κάποτε τα κατάφερε, ήταν απλός καπάτσα. Ούτε άξια, ούτε καλή επαγγελματίας. Καπάτσα

Επιστρέφω λοιπόν σε νέες εμπλουτισμένες μορφές καπατσοσύνης.

Θυμάμαι την καπάτσα φίλη μου να πείθει το αγόρι της, που σημειωτέον ήταν έτοιμο να παραδοθεί στα «κόλπα της».

Θα επισημάνετε, και μάλιστα πολύ εύστοχα, να πείθει? Μα τότε σας ξεφεύγει η ουσία! Αυτή ακριβώς είναι η τέχνη της καπάτσας που τόσο επίμονα αναζητούμε στον εαυτό μας. Η τέχνη του να πείθεις για τα πάντα!

Πως είσαι η πιο όμορφη, η πιο άξια, η πιο κατάλληλη για αυριανή σύζυγος, εκείνη με τα περισσότερα προσόντα και την επαγγελματική κατάρτιση για κάθε θέση που προκύπτει και επιθυμείς διακαώς να γίνει δική σου........

Αν δεν έχεις ήδη αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, σε αυτό το σημείο πρέπει να το πάρεις απόφαση. Μην αυταπατάσαι. Δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις μια από αυτές....

Προσπάθησε να επιμείνεις στις αρχικές σου δεξιότητες. Τελειοποίησε την οδηγική σου συμπεριφορά, γιατί η καπάτσα θα κέρδιζε τον εξαγριωμένο οδηγό με ένα απλό χαμόγελο. Απαλλάξου από τον τελευταίο ανεπιθύμητο πόντο πάχους, γιατί η καπάτσα απλώς δεν βρήκε το κατάλληλο προϊόν για τον θεϊκό της κώλο....

Γιατί να παραμείνει η καπάτσα αμετακίνητη στο βάθρο της απαιτούνται μικρές καθημερινές νίκες, αν και πάντα ήθελα να πιστεύω πως ένα χάρισμα σε συνοδεύει και συνεχίζει να κερδίζει έδαφος για μια ζωή. Για όσους είναι, βέβαια, χάρισμα

Φυσικά και υπάρχουν όλοι εκείνοι που αποστρέφουν το βλέμμα τους στη θέα της καπάτσας. Γιατί την μπερδεύουν με την εκτροπή της. Την αδίστακτη.

Η καπάτσα ,όμως, ποτέ δεν θα αδικούσε κάποιον, με μόνο όφελος την προσωπική της ανέλιξη. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει.

Πολλές φορές αμφισβήτησα την καπατσοσύνη μου. Είτε γιατί με εγκατέλειπε απροειδοποίητα όταν πραγματικά την χρειαζόμουν, είτε γιατί εμφανιζόταν όταν μπορούσα να τα καταφέρω και μόνο με τις ικανότητές μου.

Το ίδιο συνέβαινε και με το οικογενειακό μου περιβάλλον. Γιατί όπως συμβαίνει και με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά έτσι και με αυτό. Συνήθως οι άλλοι έχουν μια πιό συνολική ματιά. Ζυγίζουν οι εύκολα τα συν και τα πλην. Ξέρουν

Οι απόψεις που θα ακούσετε να διατυπώνονται κατά καιρούς ποικίλλουν.

Σήμερα άκουσα πως η λέξη καπάτσα υπονομεύει την γυναικεία φύση μου . Πως με κάνει να διεκδικώ με πονηριά τα δικαιώματα που έχω, σε μια σεξιστική κοινωνία που δεν θέλει μια γυναίκα με ικανότητες, χειραφετημένη.

Δεν είμαι σίγουρη πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε καν πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Ότι δηλαδή ενώ τα καταφέρνω και είμαι ισότιμη με τους άνδρες απέναντι τουλάχιστον στη νομοθεσία και τον εαυτό μου, θα μπορούσα να έχω που και που κρυμμένο στο μανίκι, τον άσσο της καπάτσας.

Αυτό που με προβληματίζει είναι που φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα θα πιάσουν στο στόμα τους και τις «τσαπερδόνες».Και τότε τι κάνουμε???????????