To whom it may concern

Αγαπητέ επισκέπτη.

Ας μιλήσουμε με γεγονότα

Το blog μου σε λίγο κλείνει σχεδόν έναν μήνα ζωής.

Μέσα σε αυτόν τον μήνα, κατάφερα να έχω 10 διαφορετικά post-it, κάποια αυτοβιογραφικά, κάποια συμπερασματικά, κάποια τραμπουκιστικά.

. Έχω, δε, 200 και κάτι views στο profile μου, που αν αφαιρέσετε τις 200 φορές που το ανανέωσα από την λαχτάρα μου να δω πως πάει, μένουν έστω κάποια views από όλους εσάς

Μπορείτε να μου πείτε τι σας πιάνει και δεν αφήνετε comments?

Είμαι σίγουρη πως κάποιοι από εσάς θέλετε να μάθετε τι σόι είναι αυτή η tsaperdona.

Είμαι υπέρ του δέοντος κατατοπιστική και σας έχω βάλει μέχρι και φωτογραφία για να είσαστε σίγουροι ποιον θα χαστουκίσετε στον δρόμο, αν κάποια μέρα δεν σας σερβίρουν τον καφέ με την αγαπημένη σας δοσολογία/ σας πάρουν για 80η φορά τις πινακίδες( και ας αγνοήσατε επιδεικτικά τα απαγορευτικά, γελάς ε ???/δεν ξέρω και γω τι άλλο.

ΤΌΤΕ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ??

Θα μου πείτε και πολύ σωστά πως κατά κύριο λόγο μπήκατε από περιέργεια. Ορθόν. Και πως τα blogs είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας του blogger, όπου ο ίδιος γράφει τα απομνημονεύματά του και ο επισκέπτης ως σωστός θεραπευτής, δεν διακόπτει έως ότου ο blogger-ψυχαναλυμένος αποφασίσει αν είναι άνθρωπος σωστός ή αγκινάρα. Και αυτό ορθόν

Όμως το να μην αντιδράτε, μου φαίνεται έως και περίεργο.

Έχω την εξής υποψία. Μήπως που καταλαβαίνετε τα πάντα με τη μια, δεν σας ιντριγκάρει πια? Μήπως σας φαίνομαι πολύ μελαχρινή για να είμαι πραγματική? Μήπως σας κάνει κάτι ,που λέω που δουλεύω?

Καλέ τέτοια ησυχία ούτε στο σπίτι της Μαρίας της σιωπής! (μακρινή πρόγονος της Μαρίας της άσχημης, βασανισμένη με καλό τέλος και κούκλο άντρα)

Και όχι τίποτα αλλά θα αρχίσω να πιστεύω πως κάτι δεν πάει καλά. Και δεν θέλετε να το κάνετε αυτό σε ένα κορίτσι που ενώ έχει πατήσει τα 30 μένει ακόμα με τους γονείς του και δεν είναι σίγουρο αν του χρόνου θα έχει το ίδιο σπίτι/ δουλειά/ χτένισμα!

Μα που με αφήνετε μόνη σε αυτήν τη μοναξιά??? Αυτή η σιωπηλή διαμαρτυρία μήπως σημαίνει κάτι?

Ανοίξαμε! Δεχόμαστε μέχρι και υποδείξεις!

Υγ στα 1000 comments οι υποδείξεις θα αυτοκαταστραφούν!!!

Υγ η φωτογραφία είναι από την εποχή που νόμιζα πως θα προκριθώ στην Eurovision

Η ΚΑΠΑΤΣΑ

ή αλλιώς

γιατί τα μεταξωτά βρακιά θέλουν επιδέξιους κώλους

Ανέκαθεν κολακευόμουν κάθε φορά που κάποιος με επαινούσε με τον όρο καπάτσα. Αισθανόμουν πραγματική γυναίκα. Θηλυκό. Βουγιουκλάκη που κρύβει τα γυαλιά του Κωσταντάρα για να τον καθυστερήσει και να μην εξαντλήσει όλη του την αυστηρότητα στον ναύτη Παπαμιχαήλ.

Για να μην αναφέρω τα ρίγη συγκίνησης που μου προκαλούσαν προτάσεις όπως «Είσαι μια καπάτσα, εσύ!!!», με εμφανή στην φωνή τον τόνο επιβράβευσης.

Και όταν ξεκίνησα να γράφω ήμουν σχεδόν σίγουρη πως θα υπεραμυνόμουν της καπατσοσύνης μου. Σταδιακά όμως μου γεννιούνται καινούργιες ανησυχίες.

Πριν συνεχίσω οφείλω να παραθέσω τις αντίθετες απόψεις. Απόψεις όπως της Αγάπης που εκνευρίστηκε όταν το «αφεντικό» της την αποκάλεσε έτσι. Γιατί αν κάποιος φίλος το χρησιμοποιούσε, πιθανώς να την άφηνε αδιάφορη.

Ίσως αν το ίδιο αφεντικό δεν παραβίαζε κατάφορα τα ίδια δικαιώματα που σε άνδρες συναδέρφους της απέδιδε ασυζητητί, η συζήτηση να είχε πάρει άλλη τροπή. Ενώ όταν κάποτε τα κατάφερε, ήταν απλός καπάτσα. Ούτε άξια, ούτε καλή επαγγελματίας. Καπάτσα

Επιστρέφω λοιπόν σε νέες εμπλουτισμένες μορφές καπατσοσύνης.

Θυμάμαι την καπάτσα φίλη μου να πείθει το αγόρι της, που σημειωτέον ήταν έτοιμο να παραδοθεί στα «κόλπα της».

Θα επισημάνετε, και μάλιστα πολύ εύστοχα, να πείθει? Μα τότε σας ξεφεύγει η ουσία! Αυτή ακριβώς είναι η τέχνη της καπάτσας που τόσο επίμονα αναζητούμε στον εαυτό μας. Η τέχνη του να πείθεις για τα πάντα!

Πως είσαι η πιο όμορφη, η πιο άξια, η πιο κατάλληλη για αυριανή σύζυγος, εκείνη με τα περισσότερα προσόντα και την επαγγελματική κατάρτιση για κάθε θέση που προκύπτει και επιθυμείς διακαώς να γίνει δική σου........

Αν δεν έχεις ήδη αναγνωρίσεις τον εαυτό σου, σε αυτό το σημείο πρέπει να το πάρεις απόφαση. Μην αυταπατάσαι. Δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις μια από αυτές....

Προσπάθησε να επιμείνεις στις αρχικές σου δεξιότητες. Τελειοποίησε την οδηγική σου συμπεριφορά, γιατί η καπάτσα θα κέρδιζε τον εξαγριωμένο οδηγό με ένα απλό χαμόγελο. Απαλλάξου από τον τελευταίο ανεπιθύμητο πόντο πάχους, γιατί η καπάτσα απλώς δεν βρήκε το κατάλληλο προϊόν για τον θεϊκό της κώλο....

Γιατί να παραμείνει η καπάτσα αμετακίνητη στο βάθρο της απαιτούνται μικρές καθημερινές νίκες, αν και πάντα ήθελα να πιστεύω πως ένα χάρισμα σε συνοδεύει και συνεχίζει να κερδίζει έδαφος για μια ζωή. Για όσους είναι, βέβαια, χάρισμα

Φυσικά και υπάρχουν όλοι εκείνοι που αποστρέφουν το βλέμμα τους στη θέα της καπάτσας. Γιατί την μπερδεύουν με την εκτροπή της. Την αδίστακτη.

Η καπάτσα ,όμως, ποτέ δεν θα αδικούσε κάποιον, με μόνο όφελος την προσωπική της ανέλιξη. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει.

Πολλές φορές αμφισβήτησα την καπατσοσύνη μου. Είτε γιατί με εγκατέλειπε απροειδοποίητα όταν πραγματικά την χρειαζόμουν, είτε γιατί εμφανιζόταν όταν μπορούσα να τα καταφέρω και μόνο με τις ικανότητές μου.

Το ίδιο συνέβαινε και με το οικογενειακό μου περιβάλλον. Γιατί όπως συμβαίνει και με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά έτσι και με αυτό. Συνήθως οι άλλοι έχουν μια πιό συνολική ματιά. Ζυγίζουν οι εύκολα τα συν και τα πλην. Ξέρουν

Οι απόψεις που θα ακούσετε να διατυπώνονται κατά καιρούς ποικίλλουν.

Σήμερα άκουσα πως η λέξη καπάτσα υπονομεύει την γυναικεία φύση μου . Πως με κάνει να διεκδικώ με πονηριά τα δικαιώματα που έχω, σε μια σεξιστική κοινωνία που δεν θέλει μια γυναίκα με ικανότητες, χειραφετημένη.

Δεν είμαι σίγουρη πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε καν πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Ότι δηλαδή ενώ τα καταφέρνω και είμαι ισότιμη με τους άνδρες απέναντι τουλάχιστον στη νομοθεσία και τον εαυτό μου, θα μπορούσα να έχω που και που κρυμμένο στο μανίκι, τον άσσο της καπάτσας.

Αυτό που με προβληματίζει είναι που φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα θα πιάσουν στο στόμα τους και τις «τσαπερδόνες».Και τότε τι κάνουμε???????????

Μόλις επέστρεψα εξουθενωμένη απο μια ακόμη ανέμελη Κυριακή. Οι σημερινοί περίπατοι στην πόλη –preview-του τι θα ακολουθήσει μόλις ο μέσος όρος αντικαταστήσει στις θερινές κατοικίες, την ρουτίνα σπίτι-δουλειά-γυμανστήριο-σπίτι με το εξίσου μονόιτονο,αλλά μαθημένο σπίτι –μπάνιο-σπίτι.

Οι λίγοι περαστικοί, που τα βήματα τους οδήγησαν στις ίδιες παραστάσεις, κοιτούν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπό μου, ακόμη έναν απο αυτούς. Που δεν απαρνήθηκε συνήθεια που τον ακολουθεί όλο το χειμώνα , για να συναντηθεί με τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους σε άλλο φόντο.

Και η ζέστη. Το σχεδόν νωπό δέρμα που μοιράζονται όλοι όσοι διασχίζουν για λίγη μόλις ώρα τους δρόμους, που όποια κατηφόρα διαλεξεις βγάζει θάλασσα.......

EDITORIAL:

Είμαι πολύ καλύτερη στα comments από ότι στα ίδια μου τα post. Το διαπιστώνω με την ίδια ακριβώς έκπληξη κάθε φορά, που με τρακάρω.

Αλλά ότι θα αντλούσα επιβεβαίωση και από τις θετικές αντιδράσεις των blogo-ιδιοκτητών, ε όχι! Αυτό πάει πολύ! Τι χαρακτήρας!

Παρά την εντύπωση που μου κάνω, λοιπόν , με κάθε τρόπο θα ήθελα να ενισχύσω την διάθεσή σας αυτή και γι αυτό την επανατροφοδοτώ θετικά.

Συνεχίστε να με σχολιάζετε ! Με κάνετε καλύτερο άνθρωπο!

Υ γ ...Είμαι ...δυο εγώ!

Είναι γεγονός πως είμαι τριγυρίστρα. Ποτέ δεν προσπάθησα να το κρύψω. Μου αρέσει να κάνω βόλτες ,άλλοτε άνευ λόγου και αιτίας, άλλοτε πάλι ανάμεσα σε προορισμούς. Ή για να ακριβολογήσω μου αρέσει να βρίσκομαι έξω*

Είναι μια περίεργη αίσθηση. Σαν κάτι να μου ψιθυρίζει διαρκώς στο υποσυνείδητο « πρέπει να κυκλοφορείς εκεί που εξελίσσονται τα γεγονότα, οι καταστάσεις» « μη μένεις μέσα» « αλληλεπιδρώ= υπάρχω »

Θα σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα που χρησιμοποιώ, γιατί μου φάνηκε πολύ εύστοχο και έξυπνο μαζί, όταν το σκέφτηκα.

Μην ανησυχήσετε αν δεν συμφωνήσετε μαζί μου. Είναι απολύτως φυσιολογικό και ως ένα μέρος στατιστικά αναπόφευκτο. Α! Επίσης σέβομαι και υποκλίνομαι στην επιστήμη της στατιστικής. Μετά από τον εαυτό μου , είναι η αμέσως επόμενη που με εντυπωσιάζει τόσο πολύ......!

Επιστρέφω στο παράδειγμα: Ας υποθέσουμε πως το ωροσκόπιό σας, σας ενημερώνει/προειδοποιεί πως σήμερα θα είναι η τυχερή σας μέρα για τον έρωτα/ τη συνεργασία/ το χτένισμα της ζωής σας.

Πόσες πιθανότητες δίνετε στο να συμβεί αυτό περιφερόμενοι στα 120τμ του κατά τ άλλα διαμπερούς και ευάερου σπιτιού σας? Κ- α- μ –ί –α

Ίσως στην πρώτη περίπτωση, τώρα που το ξανασκέφτομαι, να έχετε μια ευκαιρία με τον ωραίο πιτσαδόρο, που θα σας εξυπηρετήσει...

Εξαιρούνται οι περιπτώσεις όπου παρακολουθείτε champions league… για ευνόητους λόγους. Και φυσικά εκείνες όπου κάνετε δίαιτα

Επίσης θεωρώ υποχρέωσή μου, στο δύσκολο έργο της επιχειρηματολογίας του « δεν βάζω κώλο μέσα» , να καλύψω όλες τις προεκτάσεις.

Θεωρώ το τριγύρισμα πιο πολυέξοδο σπορ, ίσως ακόμη και από τη σκοποβολή, ή και την ιππασία. Ο λόγος είναι προφανής.

Κάποιες φορές το τριγύρισμα σε οδηγεί σε αναγκαστικές στάσεις, ειδικά όταν δε έχεις ως τελικό προορισμό κάποια δουλειά. Όλο και θα φας κάτι, θα χρειαστείς ένα νερό, έναν χυμό....

Μια πολύ σημαντική παρενέργεια επίσης, την οποία ίσως να αποφύγετε με διπλωματία και έμπειρο χειρισμό, είναι η γκρίνια.

Η γκρίνια παίρνει πολλές μορφές και συνήθως επιτίθεται στο ανυποψίαστο θύμα-τριγυριστή δανειζόμενη το προσωπείο του φίλου/ συνεργάτη/ εραστή, που από πλήξη/ ανταγωνισμό/ ανασφάλεια, προσπαθεί να βεβηλώσει την καθ όλα ιερή στιγμή του τριγυρίσματος.

Θεωρώ την τελευταία μορφή γκρίνιας και την πιο μοιραία για το ασφαλές μέλλον του τριγυρίσματος, αλλά σας έχω ήδη προϊδεάσει για τους μηχανισμούς αποφυγής.

Αυτά ως εισαγωγή στο τριγύρισμα.

Θα ακολουθήσουν και άλλες τέτοιες συνεδρίες.

Μην νομίζετε.. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η σχολή των περιπατητικών φιλοσόφων

Προτείνω για soundtrack το «τριγυρίζω» του Λ. Πανταζή...

Ή-αγαπήστε με με τα ελαττώματά μου-

τριγυρίστρα

Αντί προλόγου

Είμαι ιδιαίτερα ενθουσιασμένη γιατί καθημερινά τυχαίνει να ανακαλύπτω τόσο υπέροχα blogs, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να παρατήσω όλες τις δουλειές μου προκειμένου να ικανοποιήσω την πλεονεξία μου και να τα διαβάζω όλα καθημερινά.

Ένα από αυτά, η αφορμή για το σημερινό post είναι το www.greekgastronomer.com

Επίμονα σκαλωμένη στα όχι και τόσο ευδιάκριτα όρια ανάμεσα σε εφηβεία και πραγματική ζωή, συνηθίζω να καλοδέχομαι φιλίες στην ζωή μου.

Κάποιες φορές απολαμβάνω τις ευεργετικές τους επιδράσεις και άλλες φορές ,εξελίσσομαι, παρατηρώντας ιδιοτελείς συμπεριφορές.

Το τελευταίο διάσημα διαρκώς εντυπωσιάζομαι ,γιατί παρατηρώ πόσο μου έχει κοστίσει μια φιλία που ενώ δεν ήτανε τέτοιο το μέλλον της, ξεθυμαίνει χωρίς επιστροφή

Πάντα αστειευόμουν με τις φίλες μου και τους ανακοίνωνα με ενθουσιασμό πόσο δανείζονται οι φιλίες στοιχεία από τις ερωτικές σχέσεις, με τη διαφορά πως δεν χρειάζεται στο τέλος να χωρίζεις!

Αργά, αλλά όχι τόσο ώστε να καταστεί μοιραίο, ανακάλυψα πως δεν θα έπρεπε άκριτα να πιστεύω μόνο την φύση αισιόδοξη πλευρά μου ( δεν χρησιμοποιώ τον όρο "εμπιστεύομαι" γιατί δεν αφήνει περιθώρια να δικαιολογήσω πρόσωπα και καταστάσεις αν τυχόν χρειαστεί....!)

ποιος ξέρει?

ίσως η τρύπα στην διαπαιδαγώγησή μου να προσπέρασε το κεφάλαιο "παράγοντας απογοήτευση στην ενήλικη ζωή" και να έδωσε βάση στην ενότητα "συνεχίζω με την ίδια αφέλεια να ξεχνάω όσα με πληγώνουν ,που και που"

χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που κάνω απολογισμούς εκεί έξω

Κάτι σαν απογραφή, αν ποτέ είχατε μαγαζί με εμπορεύματα..........

Κάτι σαν προσωπική στατιστική

Υγ όσο μου δίνεται η δυνατότητα θα αρνούμαι να μεμψιμοιρώ και να κατηγορώ.

Θα μοιράζομαι σε ίσες μερίδες τόσο τις ευθύνες, όσο και τα θεαματικά αποτελέσματα

Και φυσικά πάντα θα ελπίζω

Ξεπέρασε τον εαυτό σου. Μπορείς!

Έχω την αίσθηση πως μερικοί bloggers κάνουν κατάχρηση της ελευθερίας που τους δόθηκε, κάθε φορά που επιχειρούν να θέσουν περιορισμούς σε κάτι που εξ ορισμού διακρίνεται από απόλυτη ελευθερία της έκφρασης. Και συν τοις άλλοις είναι και ιδιωτικό.

Καταρχήν όσα βρίσκονται σε αυτό το -τύπου- blog είναι δείγμα της δουλειάς μου.

Έχουν ήδη δημοσιευτεί σε εβδομαδιαίο περιοδικό, από το οποίο πληρώνομαι και το οποίο βιάστηκα να αναφέρω με σκοπό να σας προλάβω, αλλά από ότι συμπεραίνω, δεν δίνετε σημασία στην λεπτομέρεια....

Για την ακρίβεια: Καλούμαι να γράψω ακριβώς αυτά που διαβάζετε.

Απλώς η γνώμη μου είναι πως είναι αστείο να μιλάτε για ελευθερία της έκφρασης.

Την οποία εσείς καταπατάτε και αδικείτε κατάφορα και στην υποψία και μόνο, πως κάνετε υποδείξεις για το τι θα έπρεπε να περιλαμβάνει ένα blog

συγνώμη αν σας απογοήτευσα

υγ κοίτα να δεις που απολογούμαι κιόλας!

Γκρέτα Τσέτη - Τάσος Αθανασιάδης

Η αγάπη ήρθε από μακριά. Δύο νέα παιδιά από το χώρο του μόντελινγκ απολαμβάνουν τον έρωτα τους και τη ζωή στη Θεσσαλονίκη, κάνοντας σχέδια και όνειρα για το κοινό τους μέλλον...
Μεσημέρι Πέμπτης σε ένα ηλιόλουστο σπίτι στην Άνω Πόλη. Ο Όλυμπος διαγράφεται αχνά στον ορίζοντα και καθώς οι ήχοι της πολύβουης πόλης δεν φτάνουν μέχρι εδώ, η συμπρωτεύουσα μοιάζει σχεδόν σαν να κοιμάται. Απολαμβάνουμε την υπέροχη θέα, ενώ η Γκρέτα και ο Tάσος ετοιμάζονται για τη φωτογράφηση.Όπως μας πληροφορούν, η διακόσμηση του σπιτιού τους δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Άλλωστε, έχουν μόλις λίγους μήνες που μετακόμισαν. Αν και οι γιορτές έχουν τελειώσει, το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεσπόζει στο χώρο, μιας και όπως μας ενημερώνει η Γκρέτα, στη Σερβία η περίοδος των Χριστουγέννων δεν συμπίπτει με την Ελλάδα.

Από τη Σερβία με αγάπη

Η ζωή της Γκρέτας μοιράζεται ανάμεσα σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, αλλά όπως φαίνεται η Νύμφη του Θερμαϊκού θα έχει τη χαρά να τη φιλοξενεί μόνιμα σε λίγο καιρό. Ο έρωτας και η προοπτική της οικογένειας, βλέπετε! Προς το παρόν, ισορροπεί σε πασαρέλες, ενώ μετά μορφώνεται σε άλλη γυναίκα κάθε φορά, προκειμένου να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εκάστοτε φωτογράφησης.Η πορεία της στο μόντελινγκ ξεκίνησε στη γενέτειρα της, τη Σερβία, όπου αναδείχθηκε μέσα από πολλούς διαγωνισμούς ομορφιάς. Τελικά η δουλειά την «πήγε βόλτα» -μια έκφραση που συνηθίζει να χρησιμοποιεί η ίδια- στη Θεσσαλονίκη. Φέτος κλείνει σχεδόν μία δεκαετία στην Ελλάδα, όπου έγινε ευρέως γνωστή μέσα από το διεθνή θεσμό των καλλιστείων Playmate, όπου και απέσπασε τον τίτλο Playmate 1999, γεγονός που έδωσε ιδιαίτερη ώθηση στην καριέρα της. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει Εβδομάδα Mόδας, που να πραγματοποιείται στην Αθήνα είτε τη Θεσσαλονίκη, στην οποία να μη συμμετέχει, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις περισσότερες -αν όχι όλες- επιδείξει μόδας Ελλήνων σχεδιαστών.Σε μία από αυτές και συγκεκριμένα σε επίδειξη του σχεδιαστή Nicolas, έτυχε να έχει και το ραντεβού της με το θεό Έρωτα (ανεξακρίβωτες πληροφορίες τον θέλουν να χτυπά αδιάκριτα πάνω και κάτω από πασαρέλες!). Βλέπετε, ο Tάσος βρισκόταν στην ίδια επίδειξη, συμμετέχοντας κι εκείνος από χόμπι (όπως μπορείτε να διακρίνετε, πρόκειται για ένα εξαιρετικά όμορφο ζευγάρι)... Βασική του δουλειά, όπως προκύπτει και από τις σπουδές αργυροχρυσοχοίας και γεμολογίας, είναι ο σχεδιασμός και η κατασκευή κοσμημάτων. Αφού εργάστηκε για αρκετά χρόνια στην οικογενειακή επιχείρηση, αυτό το διάστημα δουλεύει στη δική του πια δουλειά, τη σειρά «Immortale». Από τους πολύτιμοος λίθους ξεχωρίζει τα σμαράγδια, ενώ πιστεύει ότι η πολιτικά ορθή πρόταση γάμου συνοδεύεται πάντα από διαμάντι σε κοπή μπριγιάν. Μία από τις εξαιρετικές δουλείες του (όπως μας βεβαιώνουν φίλοι) αποτελεί το δαχτυλίδι που σχεδίασε ειδικά για την Γκρέτα με το μονόγραμμα της (αν προσέξετε καλά τις φωτογραφίες ίσως και να το διακρίνετε)...

Η τυχερή τους χρονιά

Είναι και οι δύο πολύ αισιόδοξοι για το 2007 κι έχουν την εντύπωση ότι πρόκειται για μια τυχερή χρονιά. Στα άμεσα σχέδια τους την επικρατέστερη θέση κατέχει η οικογένεια. Ταυτόχρονα, η Γκρέτα ερευνά τις πιθανότητες μιας νέας δουλειάς, καθώς παραδέχεται ότι ο λαμπερός κόσμος του μόντελινγκ, εκτός του ότι ανοίγει πόρτες δεν παύει να έχει και ημερομηνία λήξης. Άλλωστε, έχει τη γνώμη ότι οικογένεια και μόντελινγκ είναι δύο έννοιες που δεν συμβαδίζουν, γιατί οικογένεια σημαίνει παιδιά. Παρ' όλα αυτά, και οι δύο δείχνουν πρόθυμοι να μετακομίσουν στην Αθήνα, αν το απαιτεί η δουλειά.Στην ερώτηση «τι νομίζουν ότι λείπει από τη Θεσσαλονίκη» ο Tάσος απαντά αφοπλιστικά: «ό,τι δεν λείπει από την Αθήνα» και η Γκρέτα συμπληρώνει: «τουρισμός και επαγγελματικές δυνατότητες». Δείχνουν ιδιαίτερη αδυναμία στις βόρειες χώρες κι αν είχαν ένα δεύτερο σπίτι, θα προτιμούσαν να είναι στην Αυστρία, την Ελβετία ή σε κάποια σκανδιναβική χώρα (μα, με τέτοιο εκρηκτικό ταμπεραμέντο;)... Τους αρέσει να χαλαρώνουν μαγειρεύοντας συντροφιά με φίλους στο σπίτι, όπου περνούν πολλά από τα βράδια τους. Φυσικά, η Γκρέτα δεν θα έλεγε «όχι» σε έναν ωραίο cappuccino σε κάποιο ζεστό καφέ, ενώ ο Tάσoς πάντα βρίσκει χρόνο να κολυμπά, γεγονός στο οποίο μάλλον χρωστά το γυμνασμένο του σώμα. Κι ενώ και οι δύο είναι λάτρεις της υγιεινής διατροφής, μάλλον στον Τάσο αρέσουν κάπως περισσότερο οι σοκολάτες και τα γλυκά. Σε περίπτωση που παρακολουθούν ματς μεταξύ Σερβίας και Ελλάδας, είναι μάλλον με την πλευρά της Ελλάδας, ενώ η Γκρέτα στο Μουντομπάσκετ στο Βελιγράδι προτίμησε να βαφτεί με τα χρώματα της χώρας μας, καθώς όπως λέει η ίδια: «Η Ελλάδα είναι η χώρα όπου ζω, εργάζομαι κι από ό,τι φαίνεται θα δημιουργήσω την οικογένεια μου».

Προσωπικό δεδομένο

Η Γκρέτα είναι εξαιρετική μαγείρισσα. Σε όλα τα διάρκεια της συνέντευξης δεν σταμάτησε να μας περιποιείται. Πρόσφατα φωτογραφήθηκε για το ετήσιο ημερολόγιο του σχεδιαστή Nassos.Ο Τάσος είναι σχεδιαστής και κατασκευαστής κοσμημάτων. Επιλεκτικά απασχολείται και με το μόντελινγκ.Μέχρι στιγμής, στο όνομα της Γκρέτας στο Internet αντιστοιχούν 468 καταχωρήσεις.

Των Λευθέρη Πλακίδα και Χριστίνας ΚανατάκηΦωτογραφίες: Κώστας Αμοιρίδης

Δημήτρης Κούβελας

Αυτόν τον εργένη ποια θα τον πάρει... Είναι από τα αγαπημένα παιδιά της συμπρωτεύουσας και περιζήτητος εργένης.

Πετυχημένος και γοητευτικός έχει ποίκιλα ενδιαφέροντα που φτάνουν μέχρι και την πολιτική. Aς τον γνωρίσουμε...

Τα τελευταία χρόνια, μία από τις μόνιμες και πιο ενδιαφέρουσες συζητήσει στις κοριτσίστικες παρέες της πόλης αφορά έναν από τους πιο περιζήτητους νέους. Περιζήτητο όχι μόνο για την εξωτερική του εμφάνιση, που από πλευράς γοητείας συγκρίνεται με πράκτορα γνωστό για την άδεια του να σκοτώνει (άλλωστε ο Μπράντ δεν ήταν ακόμη στη μόδα), αλλά και για τις πολύπλευρες γνώσει του, που μπορούν να ωθήσουν οποιονδήποτε συνομιλητή σε μια έντονη συζήτηση με κοινωνά, αθλητικές ή πολιτικές προεκτάσεις. Αν μάλιστα αποφασίσετε μετά τα ψώνια του Σαββάτου να απολαύσετε το απεριτίφ ή τον καφέ σας στα γνωστά στέκια της Θεσσαλονίκης, σίγουρα θα έχετε την τύχη να τον γνωρίσετε, μια και απολαμβάνει ιδιαίτερα τη συντροφιά καλών φίλων και συνομιλητών!

Εις το όνομα του πατρός.

Το επίθετο Κούβελας και μόνο εγείρει αξιώσεις. Στους περισσότερους Θεσσαλονικείς θυμίζει εκλογικές αναμετρήσεις γεμάτες ένταση και μεγάλα έργα, πρωτόγνωρα για την πόλη, που τα περίμενε, αλλά δεν γνώριζε που να απευθυνθεί.Φυσικά μιλάμε για τον τέως δήμαρχο Θεσσαλονίκης Σωτήρη Κούβελα. Απαραίτητη αναφορά αν κάποιος θέλει να γνωρίσει ακόμα καλύτερα το περιβάλλον που προσέφερε τα ερεθίσματα στον υιό Δημήτρη, ώστε να γίνει σαφές για ποιον ακριβώς λόγο ακουγόταν το όνομα του στις τελευταίες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές αλλά ψιθυρίζεται και για τις επερχόμενες βουλευτικές. Τι λέει ο ίδιος; «Η συμμετοχή στα κοινά της πόλης και του τόπου είναι μεγάλη πρόκληση για όποιον έχει θέληση να προσφέρει. Φυσικά, δεν αρκεί μόνο να το αποφασίσει ο ίδιος. Θα πρέπει να το εγκρίνουν οι συμπολίτες του. Δεν σας κρύβω ότι μοιράζομαι αυτή τη σκέψη με πολλούς φίλους και εισπράττω τη θερμή τους ανταπόκριση». Απολύτως φυσιολογική εξέλιξη, αν σκεφτεί κανείς ότι υπήρξε συνδικαλιστής στο πανεπιστήμιο ως φοιτητής της Νομικής, συμμετείχε στις κομματικές οργανώσεις της Δυτικής Eυρώπης, έκανε μεταπτυχιακά και υπήρξε συνεργάτης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες και βέβαια, ήταν πάντα κοντά στον πατέρα του σε όλη την πολιτική διαδρομή του, χωρίς να είναι υποχρεωμένος να το κάνει: «Καλλιεργήθηκε μέσα μου η έντονη επιθυμία της συμμετοχής σε συλλογικές δράσεις και της προσφοράς με πίστη σε αρχές και αξίες», λέει.

Δημήτρη μου, Δημήτρη μου...θεωρεί ότι το εξεζητημένο δεν του ταιριάζει και σε καμία περίπτωση δεν θα το υιοθετούσε σε συνδυασμό με το επάγγελμα του, Kαθώς «το επιτηδευμένο lifestyle δεν προσδίδει καμία απολύτου ικανότητα. Ο δικηγόρός κρίνεται κυρίως από το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από τη δυσκολία της υπόθεσης που χειρίζεται». Αν πάλι τον συναντήσετε στο δρόμο, καλό θα ήταν να τον φωνάξετε με το μικρό του όνομα, γιατί αν και αναγνωρίζει ότι το επίθετο του λειτούργησε θετικά στην αύξηση της πελατείας του, διαπιστώνεται ότι: «μετά από 15 χρόνια μάχιμης δικηγορίας οι φίλοι εξακολουθούν να με αποκαλούν Δημήτρη». Πρόκειται για τους ίδιους φίλους που σπεύδουν να τον συμβουλευτούν για τις νομικές υποθέσεις τους και τονίζει ότι: «το κάνω με μεγάλη χαρά». Παρακολουθεί συχνά τα ματς που δίνονται στη Θεσσαλονίκη, μια και είναι ο μεγαλύτερος οπαδός και θαυμαστής του μικρότερου αδελφού του, Νίκου, ο οποίος αγωνίζεται σε μία από τις αγαπημένες ομάδες μπάσκετ της πόλης (που μάλιστα πάει καλά αυτή την περίοδο), τον ΠΑΟΚ. Και όχι μόνον αυτό, αλλά καμιά φορά ακολουθεί την ομάδα και στα παιχνίδια εκτός έδρας. Αν νομίζετε όμως ότι τα ενδιαφέροντα του περιορίζονται στα αθλητικά, σπεύδουμε να σας διαψεύσουμε, γιατί παρακολουθεί και θέατρο. Μάλιστα, ήταν από τους πρώτους που απόλαυσαν την Πέγκυ Τρικαλιώτη και το Νίκο Ψαρρά στο έργο «Παίζουν το τραγούδι μας», αλλά και την επιστροφή του Νικήτα Τσακίρογλου στο θέατρο με την παράσταση «Δον Κάρλος».

Η σχέση, η τεχνολογία και το Ρίο

Κι ενώ έχουμε ήδη την υποψία ότι είναι πολύ καλός για να είναι αληθινός, δηλώνει για το αντίθετο φύλο πως -σε αντίθεση με πολλούς άντρες- δεν θα φοβόταν να πλησιάσει μια γυναίκα με έντονη προσωπικότητα: «θα την πλησίαζα γι' αυτό που είναι», λέει. Αν και τον τελευταίο καιρό, μετά τις πρόσφατες εξελίξει στην προσωπική του ζωή, που μάλλον τον βγάζουν από τη λίστα με τα αδέσμευτα αγόρια, πολύ φοβόμαστε ότι οι ελπίδες των ελεύθερων κοριτσιών εξανεμίστηκαν! Παρακολουθεί τις εξελίξεις της τεχνολογίας «γιατί μου κάνουν τη ζωή εύκολη», όπως εξηγεί, ενώ είχε την τύχη να ταξιδέψει σε όλες τις ηπείρου. Αγαπημένος του προορισμός το Ρίο ντε Τζανέιρο, «ένας Tόπος μαγικός κι ονειρεμένος, με ανθρώπους που ζουν σ' ένα δικό τους κόσμο και χρόνο». Eυτυχώς που δεν ανέφερε τις Βραζιλιάνες, δεν λέτε;

Των Λευθέρη Πλακίδα και Χριστίνας Κανατάκη Φωτο: Κώστας Αμοιρίδης

Γιάννης Σερβετάς

Είναι γύρω στα 40 και μάλλον του φαίνεται! Ψηλός, με σκούρα καστανά μαλλιά, σχεδόν γκρίζους κροτάφους, δεν μοιάζει ούτε κατά διάνοια στον Τζόρτζ Κλούνεϊ. Είναι ο Γιάννης Σερβετάς

τον ακούς εδώ

από το τιμ του «ΑΜΑΝ, τα καθάρματα»
Ίσως κάποιες γυναίκες να τον χαρακτηρίζουν γοητευτικό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα τον ψήφιζαν για άνδρα της χρονιάς (βέβαια, μετά το Γιώργο Παπαδάκη, όλα είναι δυνατά!). Τον έχουμε δει ντυμένο γριά, τον έχουμε ακούσει στη χειρότερη εκδοχή της Βλάχικης προφοράς (τύφλα να 'χει η Αμαλία!) και δεν αφήνει κανένα περιθώριο στη φαντασία για το τι ντύνεται τις Απόκριες. Τότε, λοιπόν, γιατί τον λατρεύουμε τόσο; Πιθανόν επειδή όταν ήταν μικρός έπαιζε στα αρχαία του Γαλέριου.'lσως, πάλι, επειδή σκαρφάλωνε σε πρασιές το καλοκαίρι για να δει τζάμπα θερινό κινηματογράφο. Σίγουρα όχι επειδή μάζευε καβουράκια μπροστά στο Λευκό Πύργο. Όπως και να 'χει, ο Γιάννης Σερβετάς μας έκανε τη χάρη να ασχοληθεί με εμάς και τα ΜΜΕ το 1992. Όταν ήταν μικρός, πηδούσε παράνομα τα κάγκελα της έκθεσης για να κάνει μια βόλτα στα απίθανα, για τα μάτια του μικρού τότε Γιάννη, εκθέματα. Σήμερα οι φύλακες της ίδιας έκθεσης τον καλημερίζουν όταν διασχίζει τις πύλες της, προκειμένου να φτάσει στο Ράδιο - Θεσσαλονίκη.
Φυσικά κι έκανε κοπάνες όταν ήταν μικρός. Και μάλιστα τις συνεχίζει ακόμα και σήμερα. Κοπάνες από την καθημερινότητα, τη συνήθεια, τη μιζέρια. Σε εμάς απομένει απλώς να τον ακολουθήσουμε...

Σας έχουμε συνηθίσει ως τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό πρόσωπο. Τελευταία, όμως, τις ιδιότητες σας συμπληρώνει και αυτή του συγγραφέα. Πώς προέκυψε αυτό; «Συγγνώμη... Δηλαδή εγώ έγινα συγγραφέας επειδή έγραψα 400 ανέκδοτα και ιστορίες; Με αυτή τη λογική, εγώ, ο Ντοστογέφσκι και οι τροχαίοι είμαστε συνάδελφοι! Ε, βέβαια. Κι αυτοί τόσες κλήσεις γράφουν κάθε μέρα... Να μην τους αδικούμε!»

Πρόκειται για ένα πεδίο δράσης με το οποίο σκέφτεστε μια πιο μόνιμη σχέση;«Αυτό ναι. Είμαι μονογαμικός γενικά και μου αρέσουν οι μόνιμες σχέσεις. Με γοητεύει η έννοια του . ημερολογίου. Μου αρέσει η καταγραφή της κάθε μέρας και των στιγμών. Δεν σας κρύβω ότι ήδη σκέφτομαι το ημερολόγιο του 2008».

Είστε ο τελευταίος που προστέθηκε χρονικά στην παρέα των «καθαρμάτων».

Πόσο άλλαξε η ζωή σας από αυτή τη συνεργασία;«Άλλαξε συθέμελα η ζωή μου. Κατ' αρχάς εξαφανίστηκαν οι γιορτές, μετά χάθηκαν οι οικογένειακές επισκέψεις, ύστερα την έκανε ο καναπές κι εξανεμίστηκε η χαλάρωση. Ούτε η Νικολούλη μαζί με το Χαρδαβέλλα δεν μπόρεσαν έκτοτε να βρουν ίχνος των παραπάνω! Πολύ τρέξιμο».

Συνήθως τα τηλεοπτικά πρόσωπα αισθάνονται αμήχανα όταν παρακολουθούν τον εαυτό τους σε προηγούμενες τηλεοπτικές τους δουλειές. Συμβαίνει το ίδιο και στη δική σας περίπτωση;

«Στη δική μου περίπτωση, με τόσο πολλές μεταμφιέσεις, δυσκολεύομαι μερικές φορές να καταλάβω ποιος ακριβός είμαι. Όχι. Μου αρέσει να βλέπω παλιά καλά σκετσάκια των "ΑΜΑΝ". Δεν έχω εγώ αρχείο. Μου τα δείχνουν άνθρωποι στα κινητά τους και μου στέλνουν αποσπάσματα στο e-mail μου. Ωραία είναι».

Πώς καταφέρνετε να παραμένετε το αγόρι της δίπλανης πόρτας;

«Μου αρέσει αυτή η ερώτηση. Από μικρόν ήθελα να ζω σε χωριό. Ήθελα να χαιρετάω και να με χαιρετούν οι πάντες. Μπορεί να μεγάλωσα σε πόλη, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που κάνω αυτή τη δουλειά. Τώρα, σε όποιο χωριό της Ελλάδας και να πάω, θα βρεθούν άνθρωποι που θα με γνωρίσουν και θα με χαιρετήσουν. Είμαι ένας ευλογημένος άνθρωπος. Κατάφερα κι έκανα την πατρίδα μου... χωριό μου».

Δεν σας έχει δελεάσει ποτέ οικονομικά μια πρόταση τόσο ώστε να μετακομίσετε στην Αθήνα;

«Μπορεί να βρεθώ σε τέτοια κατάσταση που να χρειαστεί να κατέβω στην Αθήνα. Άνθρωποι είμαστε. Όμως εδώ τα έκανα όλα. Και δεν μιλάω για τη δουλειά, θα γίνω κουραστικός ή μελό, αλλά μιλάω για την οικογένεια και τους φίλους μου. Αν κατέβω κάτω ποιος θα τους παιδεύει όλους αυτούς;»

Περιέχει αυτή η απόφαση κάποιο κρυμμένο μήνυμα για όσους αποφασίσουν να μετοικήσουν στην Αθήνα;

«Ναι. Το κρυμμένο μήνυμα είναι: "Κατεβείτε όλοι στη ν Αθήνα, για να βρίσκω εύκολα να παρκάρω στη Θεσσαλονίκη". Έξω από την πλάκα, προσωπικά, μου αρέσει η Αθήνα. Όμως δεν αλλάζει εύκολα πόλη που έχει θάλασσα. Αυτό είναι το λιμάνι μου. Και να χαθώ, θα πάρω την πρώτη κατηφόρα που θα βρω και θα με βγάλει στην παραλία».

Τι θα απαντούσατε σε όλους όσοι ισχυρίζονται ότι για να κάνει κανείς καριέρα σε τηλεοπτικό επίπεδο, πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο των γεγονότων, δηλαδή την Αθήνα;

«Η απάντηση είναι δέκα χρόνια "ΑΜΑΝ" από Θεσσαλονίκη. Δουλεύουμε από αυτή την πόλη για όλη την Ελλάδα».

Υπάρχει όριο ηλικίας στη σάτιρα, όπως αυτή αποτυπώνεται μέσα από την κάμερα των «καθαρμάτων»;

«Όχι, η σάτιρα δεν μπορεί και δεν πρέπει να έχει ούτε ιερό ούτε όριο».

Κατονομάσατε μου ένα... κάθαρμα της πολιτικής σκηνής.

«Δεν είναι σωστό.

Με φέρνετε σε δύσκολη θέση. Να ονομάσω ένα μόνο; Τι θα πουν τα εκατοντάδες υπόλοιπα καθάρματα;»

Ποιας εφεύρεσης θα θέλατε να είστε ο δημιουργός;

«Του μαντζουνιού που θα έκανε αόρατο τον άνθρωπο. Πρώτα για να 'δινα καμιά δεκαριά χαστούκια σε μερικούς που θέλω και μετά για να έμπαινα στο Βρετανικό Μουσείο και να έγραφα στους τοίχους: "Λευτεριά στα αγάλματα", θα υπέγραφα από κάτω ΠΑΟΚG4».

Αν επιστρέφατε στο παρελθόν για δέκα λεπτά, σε ποια χρονική στιγμή της ζωής σας θα προτιμούσατε να συμβεί αυτό;

«Θα ήθελα να γυρνούσα στη στιγμή της γέννησης. Να έβλεπα τη χαρά στα μάτια της μάνας μου και φυσικά αν έδωσε ο μπαμπάς μου λεφτά στη νοσοκόμα ή με πήρε τζάμπα».Ποιος είναι ο χειρότερος εφιάλτης σας; «Να πεθάνω, να πάω στον παράδεισο και να μην έχω άνθρωπο να μιλάω».Ο καλός νικάει πάντα στο τέλος... Πρέπει ωστόσο;«Όχι βέβαια. Κάποτε πρέπει να αρχίσουν να λένε την αλήθεια και στις ταινίες».

Ποιον θεωρείτε το μεγαλύτερο μύθο όλων των εποχών, όσον αφορά τη σχέση των δύο φύλων;

«Ότι οι άντρες που έχουν χιούμορ έχουν επιτυχία στις γυναίκες. Βλακείες... Το γνωρίζω προσωπικά και το διαψεύδω».

Το αγαπημένο σας τραγούδι;

«Πολλά είναι αλλά θα ξεχωρίσω ένα τραγούδι των Monty Python, το "Always look on the bright side of life"».

Από το Χάρρυ Κλυν μέχρι το Γιώργο Μητσικώστα, ποια προσωπικότητα ξεχωρίζετε από το χώρο του θεάματος σε αυτό το είδος;

«Το Θανάση Βέγγο, θεωρώ ότι αυτός έκανε το πρώτο "ΑΜΑΝ". Υποκλίνομαι στο ήθος, την εργατικότητα, την επιμονή και το ταλέντο του. Αισθάνομαι τυχερός που μιλάω την ίδια γλώσσα με αυτόν τον άνθρωπο και καταλαβαίνω το λόγο του, χωρίς μετάφραση».

Ποιος νομίζετε ότι πρέπει να μας εκπροσωπήσει στη φετινή Eurovision;

«Ο Αγάθωνας. θα ήθελα να πήγαινε με την κομπανία του και να έπαιζε ένα ωραίο ρεμπέτικο. Τουλάχιστον ένα δωδεκάρι από Κύπρο θα το παίρναμε και τέλος πάντων και τελευταίοι να βγαίναμε, τουλάχιστον θα ακούγαμε κάτι που θα μας άρεσε».

Από τους Λευθέρη Πλακίδα και Χριστίνα ΚανατάκηΦωτογραφίες: Κώστας Αμοιρίδης

Έλενα Ράπτη

Η Έλενα Ράπτη δύσκολα θα μπορούσε να είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας.

Όχι επειδή της λείπει η απλότητα που διακρίνει ένα κορίτσι γύρω στα τριάντα, αλλά επειδή κάθε φορά που τινάζει τα πλούσια ξανθά μαλλιά της, όλοι τριγύρω μαγνητίζονται, γοητεύονται και είναι πρόθυμοι να πραγματοποιήσουν κάθε της επιθυμία, σαν να επρόκειτο για αυστηρή διαταγή. Κι ενώ οποιαδήποτε κοπέλα, θα κολακευόταν από την προσοχή τους, εκείνη, ήδη βουλευτής από τα 20 κάτι, με τους προβολεις της δημοσιότητας στραμμένους μονίμως πάνω της, εξακολουθεί να χαμογελά γλυκά προσπαθώντας να κάνει αυτό που τόσο καλά ξέρει: Να προσφέρει...Ένδειξη ευγνωμοσύνηςΤην ώρα που φωτογραφίζεται, χτυπάει η πόρτα του σπιτιού της και παραλαμβάνει μια υπέροχη γλάστρα, ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης, από κάποιον που είχε ανάγκη τη Βοήθεια της και φυσικά δεν του την αρνήθηκε.Αν και είναι εξαιρετικά κουρασμένη λόγω του απαιτητικού προγράμματός της που την αναγκάζει να μοιράζεται μεταξύ θεσσαλονίκης και Αθήνας, συμμορφώνεται υπομονετικά με τις απαιτήσεις του φωτογράφου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, στο τέλος της κανονικής μέρας την περιμένει μια από τις συγκεντρώσεις που δεν έπαψε να πραγματοποιεί καθ' όλη τη διάρκεια της τετραετίας.

Η νεαρή πολιτικός δεν διστάζει να παραδεχτεί πως θεωρεί ότι ένα οικονομικό σκάνδαλο μπορεί να πλήξει ανεπανόρθωτα την εικόνα ενός δημόσιου προσώπου, σε σύγκριση με ένα ερωτικό σκάνδαλο που «θα κρινόταν μάλλον επιεικέστερα από τους πολίτες».Ορίζει την ευτυχία «όχι ως ένα σταθμό όπου φτάνει αλλά ως τον τρόπο που ταξιδεύει», ενώ αν μπορούσε με μιας να εξαφανίσει ένα κοινωνικό πρόβλημα, το πρώτο για εκείνη θα ήταν η ανεργία, επειδή «άπτεται της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αλλά και γιατί συνήθως ευθύνεται για μια σειρά προβλημάτων κοινωνικής συμπεριφοράς». Ο άντρας των ονείρων τηςΦαίνεται μάλλον ευχαριστημένη από τη σχέση της μετά ΜΜΕ (πώς αλλιώς, αφού είναι η αγαπημένη τους!) και μια και αναφέραμε την επίμαχη λέξη: Δύσκολα θα την παρασύρατε σε έναν παράφορο έρωτα αν αυτός έπληττε τη δημόσια εικόνα της, αν και «όταν κάποιος παρασύρεται από πάθη, έχει ελάχιστη σημασία το πώς θα διαχειριστεί τις επιπτώσεις, αφού του λείπει το καθαρό μυαλό». Δεν αποκλείει τη σχέση με πολιτικό αντίπαλου κόμματος, αρκεί... «να βλέπαμε ο καθένας το καταστατικό του κόμματός του και αν επιτρεπόταν, ίσως να αποτελούσε και μια μορφή πολιτικής διεύρυνσης!». Όμως, όπως πληροφορούμαστε από τις στήλες... κοινωνικής ενημέρωσης, άλλος φέρεται να έχει κλέψει την καρδιά της. Μιλάμε για το γνωστό δικηγόρο του «Deal» Γιάννη Μαρακάκη. Τη ρωτάμε και η απάντηση έρχεται... συστημένη και άμεση: «Τα θέματα της προσωπικής μου ζωής εκτός από το ότι δεν αποτελούν θέμα δημόσιας συζήτησης, θεωρώ πως έχουν και ελάχιστο ενδιαφέρον για τους τρίτους».Όσο για το ποιος είναι ο άντρας των ονείρων της και αν θα ήταν εύκολο να την κατακτήσει, απαντά: «Υποθέτω πως κάθε γυναίκα γοητεύεται από το πρότυπο ενός άνδρα δυναμικού, καλλιεργημένου, έξυπνου και ρομαντικού, θεωρείται ότι οι πολιτικοί είναι σχετικώς απρόσιτοι και πως αποτελούν μια ειδική κατηγορία πολιτών με ξεχωριστά χαρακτηριστικά από την υπόλοιπη κοινωνία. Σας Βεβαιώνω πως δεν είναι έτσι». Αν ο σύντροφος της έθετε βέτο μεταξύ πολιτικής και οικογένειας, θα επέλεγε την οικογένεια: «Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που δεν θα το έκανε!». Μέχρι όμως να φτάσει εκείνη η στιγμή, προηγείται μια πρόταση γάμου που εκκρεμεί και όταν αυτή σκηνοθετηθεί «πρέπει να έχει τη μαγεία της πρωτοτυπίας». Μα, με τέτοιο κορίτσι είναι δυνατόν να λείψει η έμπνευση;Η γοητεία της φιλανθρωπίαςΤη γοητεύει η Αντζελίνα Τζολί γιατί «παρά τη λάμψη του Χόλιγουντ, βρήκε το χρόνο να προσφέρει αγάπη σε χιλιάδες παιδιά του κόσμου».

Για τα υπόλοιπα κορίτσια, θα έφτανε ως λόγος ο Μπραντ Πιτ! Όχι όμως και για τη συνειδητοποιημένη πολιτικό, που αναγνωρίζει ότι η φιλανθρωπική δράση δεν πρέπει να προκύπτει από το υστέρημα ή το πλεόνασμα ενός ανθρώπου, «αλλά από την καρδιά του, γιατί δεν είναι η ύλη το στοιχείο της φιλανθρωπίας. Πόσο μπορεί να αποτιμηθεί σε αξία το να περάσουμε τη βραδιά των Χριστουγέννων παρέα με έναν άνθρωπο που είναι μόνος του, ή μετά παιδιά ενός ιδρύματος» αντί με μια κεφάτη παρέα; Θα απέφευγε να φορέσει αληθινή γούνα γιατί «δεν είναι δείγμα πολιτισμού να θανατώνουμε ζώα για να φτιάξουμε ρούχα», ενώ μακριά από τα έδρανα της Βουλής -όπου αναγκαστικά ακολουθεί τον ενδυματολογικό κώδικα- επιμένει στο σπορ ντύσιμο που λατρεύει.Αποδέχεται το μοντέλο της μονογονεϊκής οικογένειας «ως ατυχή εξέλιξη μιας έγγαμης συμβίωσης και όχι ως πρότυπο που πρέπει να επιδιώκεται συνειδητά», θεωρεί πως «σε μια κοινωνία υπολογιστική και καχύποπτη, οι φίλοι μετριούνται το πολύ στα δάχτυλα του ενός χεριού». Πόσο μάλλον όταν βρίσκεται κανείς σε θέση επιρροής!

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΑΚΙΔΑ, ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΝΑΤΑΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΑΜΟΙΡΙΔΗΣ

Kostantinos Simeoni

Αν η καρδιά της μόδας χτυπά στο Μιλάνο, τότε σίγουρα ο Κωνσταντίνος Simeoni έχει πάρει το σφυγμό της αρκετές φορές! Το μικρό αγόρι που συνήθιζε να μεταποιεί τα ρούχα που αγόραζε, για να τα φέρει στα μέτρα του, βρέθηκε στην πρωτεύουσα του στιλ αμέσου μετά την αποφοίτηση του από τη σχολή μόδας «Βελουδάκης» στη ν Αθήνα για να ολοκληρώσει τις σπουδές του στο σχέδιο με ένα μάστερ από το Instituto di Moda Burgo, το διεθνές σχολείο μόδας της ιταλικής πόλης.Βέβαια, πουθενά σε όσα προαναφέραμε δεν διαφαίνεται η αντιφατικότητα στο χαρακτήρα του. Eκτός φυσικά αν κάποιος γνωρίζει ότι όλων αυτών προηγήθηκε η στρατιωτική του θητεία στις δυνάμεις καταδρομών της Κύπρου! Άραγε, όσο διήρκεσα ν τα στρατιωτικά παραγγέλματα, ονειρευόταν ότι κάποια μέρα θα δημιουργούσε μεταξωτές στολές παραλλαγής;Αμέσως μετά, πόντοι, τα φιγουρίνια, τα μεταξωτά υφάσματα και οι δημιουργίες πήραν τη θέση που τους άξιζε στη ζωή του φιλόδοξου νέου σχεδιαστή μόδας. Η παραμονή του στη Θεσσαλονίκη ήταν σχεδόν αμφίβολη «έως τη μέρα που έπαθα coup de foudre», όπως o ίδιος συνηθίζει να λέει. Ο πονηρός Θεός Έρωτας διάλεξε για εκείνον την εκλεκτή της καρδιάς του, που δεν ήταν άλλη από τη σημερινή σύζυγο του Ιωάννα, με την οποία, όπως είναι φυσικό, μοιράζεται και τις επαγγελματίκές του ανησυχίες. «Πως αλλιώς, αφού είναι η μούσα μου», εξομολογείται. Κατά παραγγελία...Σχεδιάζει κατά παραγγελία για τις πελάτισσές του όταν επιθυμούν κάτι ιδιαίτερο, πέρα από τις απίθανες κολεξιόν που κάθε νέα σεζόν ξεπερνούν τις προσδοκίες και της πιο απαιτητικής Θεσσαλονικιάς. Το κατάστημα του και το ατελιέ στο οποίο υλοποιεί όσα φαντάστηκε βρίσκονται επίσης οδού Μητροπόλεως σε σημεία στρατηγικής σημασίας. Κατά τη γνώμη του, τα απαραίτητα κομμάτια που ποτέ δεν πρέπει να λείπουν από την γκαρνταρόμπα μιας γυναίκας είναι: «Ένα κοκτέιλ φόρεμα, ένα μίντι κασμιρένιο παλτό κι ένα τζιν πιθανόν συνδυασμένο με ένα λευκό πουκάμισο και μπότες για κάθε μέρα», τονίζει με αυστηρό ύφος. Πιστεύει ότι τα revivals (η επιστροφή, δηλαδή, της μόδας σε προηγούμενες δεκαετίες) «δίνουν τη δυνατότητα να επωφεληθούμε της μόδας προσαρμόζοντάς τη στο προσωπικό μας στιλ», το οποίο κι επισημαίνει ότι «καλλιεργείται, αλλά δεν διδάσκεται».Δεν εγκρίνει τους κοθόρνους «γιατί δεν κολακεύουν τις γυναίκες και κάνουν τα πόδια τους να φαίνονται κοντύτερα», ενώ αν αναλάμβανε να «ντύσει» μια ταινία, θα έπρεπε να έχει πρωταγωνίστρια τη Μάτα Χάρι, γιατί λατρεύει τη μόδα της δεκαετίας του '30. «Οι εποχές που ακολουθούν μετά από πολέμου διακρίνονται από την υπερβολική επίδειξη πλούτου και καλοζωίας», εξηγεί.Αν έπρεπε να κάνει ένα fashion editorial με θέμα την Ελλάδα, για να εξυμνήσει την ελληνική ομορφιά, θα χρησιμοποιούσε μια τουαλέτα του πασίγνωστου Έλληνα σχεδιαστή Jean Desses που μεσουράνησε τη δεκαετία του '50 στην Αμερική (δική του δημιουργία ήταν η vintage κίτρινη στράπλε5 τουαλέτα που φορούσε η ηθοποιός Ρενέ ΖελΒέγκερ τη βραδιά των Όσκαρ του 2001), μια εμπριμέ 70s δημιουργία του Τσεκλένη και ένα κόσμημα του Μηνά, όλα αποτυπωμένα στο φακό με φόντο τη Σαντορίνη, όπου παντρεύτηκε την αγαπημένη του «παρουσία λίγων καλών φίλων, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα». Θέμα τιμήςΒρίσκει την οικογένεια Σίμπσοντο πιο κακοντυμένο καρτούν κι ανάμεσα στη Σοφία Λόρεν και την Κατρίν Ντενέβ, προτιμά την Ιταλίδα πρωταγωνίστρια της Τσινετσιτά για το μεσογειακό της τύπο, που είναι κι ο αγαπημένος του, αφού «και η Ιωάννα ανήκει στον ίδιο τύπο γυναίκας». Στην ερώτηση αν η μόδα είναι θέμα τιμής, απαντά αφοπλιστικά: «Η υπογραφή είναι θέμα τιμής»,αν και τονίζει ότι «μπορεί μια γυναίκα να δημιουργεί μόδα χωρίς να φοράει επώνυμα ρούχα». Χαρακτηρίζει τη συνήθεια της Τζάκι Ωνάση να αγοράζει τα ίδια ρούχα κι αξεσουάρ σε πολλά χρώματα ως έλλειψη φαντασίας, ενώ με άριστα το 10 βάζει 5 στη Θεσσαλονίκη «γιατί ακολουθεί τη μόδα, αλλά δεν τη δημιουργεί».Αστειευόμενος, λέει ότι αν η μέρα του ήταν ύφασμα, θα έπρεπε να είναι «λίκρα καλής ποιότητας, ιδιαίτερα ελαστικό ώστε να αντέχει και να χωράει το εξαντλητικό μου ωράριο», που κυμαίνεται -σε κάποιες περιόδους-μεταξύ 14 και 22 ωρών.

Από τους Λευθέρη Πλακίδα και Χριστίνα ΚανατάκηΦωτογραφίες: Κώστας Αμοιρίδης