thought of the day

«Πότε θα πάρουμε επιτέλους τους δρόμους» με ρώτησε η αγαπημένη μου φίλη από την άλλη άκρη της γραμμής, ακριβώς την στιγμή που σκεφτόμουν πότε επιτέλους θα συμμαζευτώ....

«Σύντομα» της απάντησα. Οι δρόμοι είναι το φυσικό μας περιβάλλον. Ο δικός μας βιότοπος..

Νομίζω ότι τελευταία έχω χάσει τον συγγραφικό μου οίστρο.
Ή το χιούμορ μου.
Ή και τα δύο , τέλος πάντων, γιατί ποτέ δεν ήμουν καλή στο να διαλέγω.
Και επειδή το έχω καταλάβει και το έχω σχεδόν αποδεχτεί, τον τελευταίο καιρό εφαρμόζω το εξής τρυκ:
Επειδή και 50% πιθανότητες να χω να κάνω τη σωστή επιλογή, η λάθος θα μου την έχει στημένη, σκέφτομαι τι θα διάλεγα και τελικά επιλέγω το αντίθετο.
Έτσι συνήθως πέφτω μέσα και στις λίγες υποθετικές περιπτώσεις που θα πέσω έξω με έχω ξεγελάσει και δεν πιάνει, γιατί σκέφτομαι ότι θα είχα δίκιο.

Μετά την παραπάνω παράγραφο φυσικά επιβεβαιώνονται όλες οι υποθέσεις για τις γκόμενες που άλλα σκέφτονται, άλλα λένε και φυσικά άλλα τελικά κάνουν.

Νομίζω ότι έχω ανάγκη από εμπνευστικούς ανθρώπους .
Όλοι έχουμε
Από ανοιχτά μυαλά. Από προοπτικές και άλλη οπτική γωνία. Από αυτούς που αμπελοφιλοσοφούν.
Από αυτούς που λάμπουν. Που επιλέγουν βάση ενστίκτου και τολμούν . Που επηρεάζουν τις επιλογές μας
Που σε κάνουν να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι.

Δεν το συζητάω κάν , αν όλα αυτά θα επιβεβαιωθούν

Ονειρέψου εσύ και ποσώς θα σε ενδιαφέρει τι θα γίνει μετά.

Αυτά

Είπαμε. Σήμερα δεν έχω οίστρο

Ή χιούμορ



Υγ και μην μου την πέσετε. Ότι δεν είμαι καλά . Μια χαρά είμαι

Υγ Ε, επιτέλους όμως

Υγ Εμπνεύστε με!