ΤΖ-ΑΒΒΑ καίει η Λ-ΑΒΒΑ

Λίγο από φιλότιμο, λίγο από τη γκρίνια λίγο που κουράστηκα στα γόνατα τόσες μέρες είπα να πάψω να πετάω τις τάπες στο βαρέλι μέχρι να ωριμάσει το 15νθήμερο των διακοπών και να στρωθώ να ανεβάσω καμιά νέα ανάρτηση αν και τις τελευταίες μέρες το πιο έξυπνο πράγμα που κατάφερα να γράψω ήταν

«τρώω καμαμπέρ

μετρώντας τα Αμπέρ»

Κι αυτό βιωματικό.

Γιατί έτρωγα γαλλικό τυρί , που απειλείται με εξαφάνιση, και τόσο μου άρεσε που για μια στιγμή αισθάνθηκα ο ποιητής Φανφάρας της γαλλικής τυροκομίας.

Το πρωί με τον φραπέ προέκταση του αριστερού μου χεριού –στο δεξί έχει προτεραιότητα η Nokia -παρακολουθούσα τις γυναίκες στο δρόμο της Θεσσαλονίκης

Το αγουροξυπνημένο μου μάτι όφειλε να αναγνωρίζει τις επίδοξες Carrie και να τις απαθανατίσει για να φιγουράρουν στην street fashion σελίδα του περιοδικού.

Δεν χρειάστηκε πάνω από ένα 20λεπτο για να συνειδητοποιήσω ότι η ζωή δεν μιμείται την τέχνη και αυτό που ζητούσα δεν θα το συναντούσα στην Τσιμισκή των 10:30 …

Βλαστήμησα το κλισέ με τις « πάντα περιποιημένες θεσσαλονικιές » και αναρωτήθηκα αν μετά το γάλα αποφάσισαν να κάνουν μποϋκοτάζ και στο στυλ.

Ελλείψει ιδιαίτερης κίνησης έκατσα στα καγκελα του πεζοδρομίου ακριβώς έξω από τον Carouzo, όπου Celine και Dior θα πακετάρονταν στις πάνινες θήκες τους για το νέο τους σπίτι.

Επομένως αν κάποια κυρία έβγαινε από εκεί και δεν επρόκειτο για κάποιο κορίτσι που δούλευε 9-9, θα άξιζε τον κόπο.

Πάνω που αναρωτιόμουν αν κι εγώ η ίδια θα περνούσα το τεστ, αν θα με συναντούσα, ή θα έβρισκα στο πρόσωπό μου, αντάξιο εκπρόσωπο της επιδρομής του κιτς, με σταμάτησε ένας κύριος που αν δεν είχα μπροστά μου την πλατεία Αριστοτέλους , θα έπαιρνα όρκο ότι πρωταγωνιστώ στην «Μελωδία της Ευτυχίας» και ότι έχει πολύ ζέστη για καλοκαίρι στο Salzburg

O κύριος με το πράσινο καπέλο με ρώτησε σε σπαστά ελληνικά και καθαρλη γερμανική προφορά δείχνοντάς μου την τινγκαρισμένη Τσιμισκή « Γκιατί εξωτερικό ντεν έχει ποτέ κίνηση? Γιατί τόση κίνηση κέντρο πόλης? Γκιατί όχι όπως Λονδίνο?»

Του εξήγησα ότι εμένα δεν με ενδιαφέρει η γερμανική μόδα και πρόσφατα έμαθα να προφέρω τον Christoph Broich .

Αν μάλιστα με άφηνε να πιω και τον καφέ μου το βράδυ που θα παρακολουθούσα τον Όττο, ίσως να του διαβίβαζα και τους χαιρετισμούς μου…

Υγ ωραίος ο Σαμαράς.