(No ) Message in a bottle

«Μπορείς να μου βρεις δύο εισιτήρια για την σημερινή συναυλία του Χατζηγιάννη» ρώτησε η φίλη μου στο chat του Facebook

Της εξήγησα ότι μόνο ο Χατζηγιάννης και η Madonna ξεπουλάνε , και πόσες πια φορές να σηκώσεις τα χέρια ψηλά για τους λάθος λόγους και με τρόπο βγήκα από τη δύσκολη θέση

Με ρώτησε τι θα έκανε χωρίς εισιτήριο και της πρότεινα εις ένδειξη διαμαρτυρίας για μια βδομάδα να μην ξαναδιαβάσει τα αγαπημένα της περιοδικά μόδας και αν νόμιζε ότι ήταν απαραίτητο να μην εμφανιστεί σε καμία κοσμική εκδήλωση

Της φάνηκε δίκαιη η συναλλαγή και αλλάξαμε θέμα συζήτησης.


Το πρωί άκουσα έναν ραδιοφωνικό παραγωγό να σχολιάζει το 60τόσο % που σημείωσε το τελευταίο επεισόδιο της Άσχημης ,αλλά καλότυχης και αποκαταστημένης Μαρίας.

Συγκεκριμένα από τα συμφραζόμενα κατάλαβα ότι ο ίδιος ανήκε στο υπόλοιπο 30κάτι που απορούσε μάλιστα με το επίπεδο των λοιπών που «δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν» εκείνη την ώρα, όπως να σώσουν τον πλανήτη, ή να κυνηγήσουν μια πολική αρκούδα με τις θερμοκρασίες που αναπτύσσουν τα κλιματιστικά ή κάτι πιο ενδιαφέρον, από το να προσφέρουν απλόχερα τηλεθέαση σε μια σαπουνόπερα ειδικά με την κούραση που έχουν όλοι μετά από μια κοπιαστική μέρα στη δουλειά .....

Που στο κάτω κάτω τους ξεκουράζει, αφού ούτε καν χρειάζεται κατ ανάγκη να την παρακολουθούν, αλλά να έχουν απλώς ανοιχτή την τηλεόραση




Ήθελά να του τηλεφωνήσω και να του τσιρίξω από την άλλη γραμμή « κι εσύ αν είχες κάτι καλύτερο να κάνεις δεν θα σουν μόνο ραδιοφωνικός παραγωγός» αλλά θυμήθηκα ότι α) έχω τρόπους

Α! Και μεταξύ μας, αν το θυμόμουν ότι το βράδυ της Δευτέρας ήταν ο τελικός της Μαρίας, μπορεί και εγώ η Μαικήνας των Σοφών της Βλαχίας να είχα ανοιχτή την τηλεόραση και ας μην παρακολουθούσα επισταμένως. Ποιός ξέρει?

Όμως προτίμησα αν αυτού την υπέροχη συναυλία σε συσκευασία δώρου Αρβανιτάκη –Γαλάνη στο θέατρο Δάσους.

Το ίδιο βράδι μας βρήκε να τραγουδάμε «τα αγαπημένα» κρατώντας στο χέρι πλαστικά ποτήρια με ζεστό λευκό κρασί. Το είχαμε αφήσει πάνω στα διαζώματα και οι έντονες θερμοκρασίες που αναπτύσσονταν ακόμα στις 21:00 παρά το σούρουπο καταστρατηγούσαν τους 21 βαθμούς Κελσίου στους οποίους όφειλε να σερβιριστεί



Αυτή η μοναδική αίσθηση που σου δημιουργεί η ζέστη που ξερνάει τα διαζώματα το βράδι είναι σχεδόν ισοδύναμη με την προσμονή για μια βραδιά που ίσως ξαναερωτευτείς, θυμηθείς ή αποφασίσεις μια για πάντα να ξεχάσεις.
Φτάνει μόλις μια στιγμή για να πλημμυρίσει ο χώρος από αναμνήσεις που ξαναζωντανεύουν μέσα από δίστιχα και μελωδίες

Την άλλη μέρα βρήκα το μπουκάλι με την ατομική δόση κρασί μέσα στην τσάντα μου.
Σαφής προειδοποίηση ότι αυτή τη φορά όσο και αν έψαχνα δεν θα έβρισκα κανένα ξεχασμένο μύνημα μέσα

 

thought of the day

«Πότε θα πάρουμε επιτέλους τους δρόμους» με ρώτησε η αγαπημένη μου φίλη από την άλλη άκρη της γραμμής, ακριβώς την στιγμή που σκεφτόμουν πότε επιτέλους θα συμμαζευτώ....

«Σύντομα» της απάντησα. Οι δρόμοι είναι το φυσικό μας περιβάλλον. Ο δικός μας βιότοπος..

Νομίζω ότι τελευταία έχω χάσει τον συγγραφικό μου οίστρο.
Ή το χιούμορ μου.
Ή και τα δύο , τέλος πάντων, γιατί ποτέ δεν ήμουν καλή στο να διαλέγω.
Και επειδή το έχω καταλάβει και το έχω σχεδόν αποδεχτεί, τον τελευταίο καιρό εφαρμόζω το εξής τρυκ:
Επειδή και 50% πιθανότητες να χω να κάνω τη σωστή επιλογή, η λάθος θα μου την έχει στημένη, σκέφτομαι τι θα διάλεγα και τελικά επιλέγω το αντίθετο.
Έτσι συνήθως πέφτω μέσα και στις λίγες υποθετικές περιπτώσεις που θα πέσω έξω με έχω ξεγελάσει και δεν πιάνει, γιατί σκέφτομαι ότι θα είχα δίκιο.

Μετά την παραπάνω παράγραφο φυσικά επιβεβαιώνονται όλες οι υποθέσεις για τις γκόμενες που άλλα σκέφτονται, άλλα λένε και φυσικά άλλα τελικά κάνουν.

Νομίζω ότι έχω ανάγκη από εμπνευστικούς ανθρώπους .
Όλοι έχουμε
Από ανοιχτά μυαλά. Από προοπτικές και άλλη οπτική γωνία. Από αυτούς που αμπελοφιλοσοφούν.
Από αυτούς που λάμπουν. Που επιλέγουν βάση ενστίκτου και τολμούν . Που επηρεάζουν τις επιλογές μας
Που σε κάνουν να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι.

Δεν το συζητάω κάν , αν όλα αυτά θα επιβεβαιωθούν

Ονειρέψου εσύ και ποσώς θα σε ενδιαφέρει τι θα γίνει μετά.

Αυτά

Είπαμε. Σήμερα δεν έχω οίστρο

Ή χιούμορ



Υγ και μην μου την πέσετε. Ότι δεν είμαι καλά . Μια χαρά είμαι

Υγ Ε, επιτέλους όμως

Υγ Εμπνεύστε με!

24 HOURS

Η ώρα είναι 1:34 και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι στις 2 θα έχω ήδη το πρώτο REM του βραδινού μου ύπνου ,αν δεν θέλω τα μάτια μου να φτάσουν στα γόνατά μου από τον μαύρο κύκλο και αύριο να βρίζω το facebook και το σόι μου μαζί με την τρίτη ξαδέρφη που ανακάλυψα μέσα κι έχουμε και το ίδιο επίθετο, που τύφλα να χουν οι απανταχού Παπαδόπουλοι

Και άντε να είχα παρακολουθήσει την συναυλία του Μάλαμα, ή το «Ασχημόπαπο» στην Μονή Λαζαριστών πάει κι έρχεται .Γιατί το υποσχεθήκαμε στην Αγγελική Δαλιάνη το μεσημέρι στην εκπομπή αλλά εγώ τα μαθήματά μου τα πήρα από το sex and the city και που να μπλέκομαι τώρα με κύκνους ,άσε που τελευταία έχω περιορίσει τις σχέσεις μου με παπιά στην aa-duck και πολύ μου πέφτει

Το απόγευμα είδα την πιο όμορφη cheap art του κόσμου, που φιλοξενείται στους κοιτώνες του πρώην στρατοπέδου Κόδρα.

Είχα όλα τα έργα μπροστά μου και μπορούσα να διαλέξω όποιο ήθελα στην –ό,τι πάρεις 70 ευρώ – προνομιακή τιμή αλλά σκεφτόμουν ότι ακριβά θα μου έπεφταν για να τα φέρω κολάρο to whom it may concern , που ήταν θέμα χρόνου να εντοπίσω

Έτσι, δεν μπόρεσα να σκεφτώ και να αποφασίσω ποιο θα πήγαινε περισσότερο με τον μωβ πίνακα της Δόμνας

ΟΙ ανησυχίες μου δεν διαλύθηκαν με το strawberry daiquiri στο Garcon, γιατί απ τη μια το αλκοόλ και από την άλλη η περίεργη άπνοια της παραλίας , ερχόταν και κολλούσε το φόρεμα πάνω μου και αναρωτιόμουν πως θα διασχίσω τις φυτείες καφέ στην Μητροπόλεως για να φτάσω στην gallery Metamorfosis και να δω ακόμα μια έκθεση που είχε εγκαίνια

Πρόλαβα εν τω μεταξύ και μου αγόρασα ένα υπέροχο ζευγάρι κόκκινα γυαλιά που χα κάνει τάμα στου Αγίου Ναυαγού του Πρωτοποδίτη ,της Χαλκιδικής, μεγάλη η χάρη του .

Στην ουσία πρόκειται περί βύσματος για να ναι ομοιόμορφο το μαύρισμα μου όλα τα σαββατοκύριακα, γιατί δεν με βλέπω να το κάνω σε version διακοπών, τόση δουλειά που έπεσε τελευταία, και δεν είναι να αφήνεις τα πράγματα στην τύχη τους μέρες που είναι.

Μάλιστα ήταν τόση η χαρά μου ,για το νέο μου αξεσουάρ που δεν κατάλαβα ότι το ραβιόλι που μου σέρβιραν το βράδυ στο Banquet δεν ήταν κόκκινο απ το πολύ καγιέν ,αλλά επειδή τα φορούσα μέχρι τις 12, εκτός κι αν τελικά έφταιγαν οι παραισθήσεις από τις απανωτές μαργαρίτες, μυστήριο που θα διαλευκανθεί σύντομα με ακριβώς τις ίδιες ποσότητες αλκοόλ και περισσότερες φίλες για μάρτυρες

Αλλά δεν λες καλά που είναι και οι φίλες…

Χθες βράδυ στο Erneste κόντεψα να μαλώσω με τον κύριο που επέμενε να με κοιτάει όλο το βράδυ, παρά το ενοχλημένο μου ύφος.

Όταν είπα εκνευρισμένη στην Βάσω ότι όλο το βράδυ το πέρασε ακίνητος με το ίδιο ακαταμάχητο χαμόγελο, την ίδια στάση και το ίδιο βλέμμα, εκείνη συμπλήρωσε ατάραχη:

«Και με την επιγραφή Davidoff πάνω από το κεφάλι του..... »

Ο ανάδρομος Ερμής ζει!

Την Πέμπτη και χωρίς προειδοποίηση είχα δεχτεί μια κλήση –αποτέλεσμα της οπισθόδρομης πορείας του ,που με έβλεπε με το γυρισμένο του μάτι

Ήταν από το κινητό του Νανάκου

Είχε πάρει για να τσεκάρει αν είχα κατά λάθος καταπιεί μέσα στον ύπνο μου τις μπούκλες μου, ή είχα πνιγεί από το σάλιο μου

Όταν με δυσαρέσκια σιγουρεύτηκε ότι ήμουν καλά ,μου είπε υπεροπτικά:

«’Ηλπιζα ότι θα έχεις μια καλή δικαιολογία για το ότι δεν έχεις ακόμα παραδώσει το γραπτό σου στις εξετάσεις

Του υποσχέθηκα ότι θα ξυπνήσω την Ιλεάνα Παγουρά που έχω φυλακισμένη μέσα μου-γιατί πιο κάτω δεν πέφτω- και θα προσπαθήσω να απαντήσω, αν και τι να μου πουν οι εξετάσεις μετά την καθημερινή πινελιά trash που κάνει τις μέρες μου να μοιάζουν με ηλεκτροσόκ..

Προσπάθησα να παραδώσω γραπτό αλλά είχα και σαββατοκύριακο μπροστά μου και έπρεπε να σώσω μερικά κύτταρα για να τα κάψω μετά δόξης και τιμής πίνοντας royal mohito στον Ναυαγό, γιατί αν το mohito δεν έχει οικόσημο, εμένα προσωπικά μου κάθεται βαρύ..

Αφού γέρασα και κάηκα χάρη στον ήλιο του τριημέρου – λειτουργίες που ανέλαβαν οι UVA(ge) και UVB (urn) αντίστοιχα και άλλαξα 13 ½ μαγιώ (το μισό πάει στο μέγεθος του τελευταίου) ήταν ώρα να γυρίσω πίσω.

Μάλιστα μαύρισα τόσο πολύ που σήμερα στην εκπομπή από τις 12 έως τις 3 το μεσημέρι πίεσα τον εαυτό μου να θυμάται μόνο θλιβερές στιγμές για να μην τρομάζουν οι συνεργάτες μου και οι τηλεθεατές κάθε φορά που άνοιγα τα μάτια μου και χαμογελούσα

Το βράδι η πανσέληνος βρήκε τη Βάσω να με εκβιάζει ότι θα πέσει στις ρόδες οποιουδήποτε- και το τονίζω, ο-π-ο-ι-ο-υ-δ-η-π-ο-τ-ε διερχόμενου οχήματος της λεωφόρου Νίκης .

Είχαμε μόλις παρακολουθήσει την εκδήλωση –αφιέρωμα στην επαρχία Λαγκαδά στο Ya Mas όπου ανανεώσαμε όρκους πίστης και αφοσίωσης με την Cheap Art που ξεκινάει την Πέμπτη, την συναυλία των C-Real που γίνεται την Παρασκευή στο Μύλο και κάτι που αν δεν είχα πιεί Μπαμπατζιμόπουλο θα θυμόμουν σίγουρα.

Ίσως ότι παρα λίγο να πέσω θύμα ραδιοφωνικής φάρσας .

Θα την πάθαινα όταν η ανδρική φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής μου μου είπε « θέλω να σε ευχαριστήσω για τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε εχθές»

Αλλά χωρίς λουλούδια την επομένη εγώ δεν πείθομαι ότι συμμετείχα.

Επομένως κάποιο λάκκο είχε η φάβα…

Με τη Βάσω συμφωνήσαμε λοιπόν πως κάθε φορά που πανσέληνος και ανάδρομος Ερμής συμπίπτουν ,θα πρεπε να παριστάνουμε το άγαλμα σε πάρτυ από ταινίες του Πίτερ Σέλερς αν θέλαμε να την βγάλουμε καθαρή….

ΤΖ-ΑΒΒΑ καίει η Λ-ΑΒΒΑ

Λίγο από φιλότιμο, λίγο από τη γκρίνια λίγο που κουράστηκα στα γόνατα τόσες μέρες είπα να πάψω να πετάω τις τάπες στο βαρέλι μέχρι να ωριμάσει το 15νθήμερο των διακοπών και να στρωθώ να ανεβάσω καμιά νέα ανάρτηση αν και τις τελευταίες μέρες το πιο έξυπνο πράγμα που κατάφερα να γράψω ήταν

«τρώω καμαμπέρ

μετρώντας τα Αμπέρ»

Κι αυτό βιωματικό.

Γιατί έτρωγα γαλλικό τυρί , που απειλείται με εξαφάνιση, και τόσο μου άρεσε που για μια στιγμή αισθάνθηκα ο ποιητής Φανφάρας της γαλλικής τυροκομίας.

Το πρωί με τον φραπέ προέκταση του αριστερού μου χεριού –στο δεξί έχει προτεραιότητα η Nokia -παρακολουθούσα τις γυναίκες στο δρόμο της Θεσσαλονίκης

Το αγουροξυπνημένο μου μάτι όφειλε να αναγνωρίζει τις επίδοξες Carrie και να τις απαθανατίσει για να φιγουράρουν στην street fashion σελίδα του περιοδικού.

Δεν χρειάστηκε πάνω από ένα 20λεπτο για να συνειδητοποιήσω ότι η ζωή δεν μιμείται την τέχνη και αυτό που ζητούσα δεν θα το συναντούσα στην Τσιμισκή των 10:30 …

Βλαστήμησα το κλισέ με τις « πάντα περιποιημένες θεσσαλονικιές » και αναρωτήθηκα αν μετά το γάλα αποφάσισαν να κάνουν μποϋκοτάζ και στο στυλ.

Ελλείψει ιδιαίτερης κίνησης έκατσα στα καγκελα του πεζοδρομίου ακριβώς έξω από τον Carouzo, όπου Celine και Dior θα πακετάρονταν στις πάνινες θήκες τους για το νέο τους σπίτι.

Επομένως αν κάποια κυρία έβγαινε από εκεί και δεν επρόκειτο για κάποιο κορίτσι που δούλευε 9-9, θα άξιζε τον κόπο.

Πάνω που αναρωτιόμουν αν κι εγώ η ίδια θα περνούσα το τεστ, αν θα με συναντούσα, ή θα έβρισκα στο πρόσωπό μου, αντάξιο εκπρόσωπο της επιδρομής του κιτς, με σταμάτησε ένας κύριος που αν δεν είχα μπροστά μου την πλατεία Αριστοτέλους , θα έπαιρνα όρκο ότι πρωταγωνιστώ στην «Μελωδία της Ευτυχίας» και ότι έχει πολύ ζέστη για καλοκαίρι στο Salzburg

O κύριος με το πράσινο καπέλο με ρώτησε σε σπαστά ελληνικά και καθαρλη γερμανική προφορά δείχνοντάς μου την τινγκαρισμένη Τσιμισκή « Γκιατί εξωτερικό ντεν έχει ποτέ κίνηση? Γιατί τόση κίνηση κέντρο πόλης? Γκιατί όχι όπως Λονδίνο?»

Του εξήγησα ότι εμένα δεν με ενδιαφέρει η γερμανική μόδα και πρόσφατα έμαθα να προφέρω τον Christoph Broich .

Αν μάλιστα με άφηνε να πιω και τον καφέ μου το βράδυ που θα παρακολουθούσα τον Όττο, ίσως να του διαβίβαζα και τους χαιρετισμούς μου…

Υγ ωραίος ο Σαμαράς.