Εδώ και καιρό την ψήνω να γράψουμε ένα σενάριο
Με καθησύχασε λέγοντας μου «μπα, μάλλον πρόκειται για την κρίση των 30, αλλά δεν
πείστηκα και της ανακοίνωσα ότι για καλό και για κακό εγώ θα κόψω τα ψώνια με χρυσές πιστωτικές γιατί μου θυμίζουν τα Golden Boys. Τι να κάνω, έχω και καρδιά
Δεν θα με πείραζε να χω κι ένα μπουκάλι Μetaxa στοκ στο ντουλάπι.
΄
«Το βράδυ θα έρθεις στο κάλεσμα της Moet, θες δε θες » φώναξα στη Βάσω.
Μου τσίριξε να αφήσω τα πάρτυ και να κυνηγήσω τη διαπίστευση για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου γιατί κι εκεί σαμπάνιες θα σερβίρουν , της απάντησα «το καλό που τους θέλω» γιατί πίνω μόνο αφρώδη ποτά, και μου συνέστησε να ανοίξω μια κάσα Δουμπιά για το μάτι.
Της είπα να πάει να ντυθεί νοσοκόμα μπας κι εχει καμιά τύχη με τον Willem Dafoe που είναι ο φετινός προσκεκλημένος του Φεστιβαλ, αν και ευχαριστως θα την φόρτωνα στο Midnight Express του Oliver Stone
Τόσο καιρό άλλωστε προσπαθεί να με παρασύρει στην Κωσταντινούπολη...
Στο κάτω κάτω την υποχρέωσή μου στην τέχνη την ξεχρέωσα το σαββατοκύριακο που με μεγάλη χαρά παρακολούθησα τον Κύριο Επισκοπάκη στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης, όταν με αποτελεσματικούς εκβιασμούς βρήκα εισιτήρια για την παράσταση.
Είχα ακούσει ότι η προπώληση των εισητηρίων θα κρατούσε για κανά-δυο μήνες, κι εγώ στην ουρά τόσο ούτε να το σκεφτώ να κάτσω
Εγώ είχα πει στους «υπεύθυνους» να μου βρουν πάση θυσία θέση. Ας ήταν και του Μάινα βρε αδερφέ, εκεί θα τα χαλούσαμε ?
Η φίλη μου στο τηλέφωνο συνέχισε να με κατηγορεί αβάσιμα λέγοντας ατάκες του τύπου «ξέρεις τα πάρτι που θα γίνουν πριν καν τα σκεφτούν οι διοργανωτές», αν και στο τέλος παραδέχτηκε ότι τουλάχιστον ανακουφίζεται στην ιδέα πως κάποια μέρα θα πνιγεί μέσα στο ίδιο της το σάλιο και δεν θα τη βρει κανείς εκτός από μένα που θα την κυνηγάω να πάμε σε κάποιο κοσμικό
Κλείσαμε το τηλέφωνο και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο Roland Garros που αν μη τι άλλο πληρεί όλα τα κριτήρια
«Κοπελιά, μην με παίρνεις, το χω κλειστό» μου σφύριξε ο τύπος που πέρασε δίπλα μου και με είδε να προσπαθώ να σχηματίσω ένα νούμερο στο κινητό μου
Μου ρθε να βάλω τα γέλια, αν και σαφώς προτιμώ το «δεσποινίς» από το φρικτό «κοπελιά» γιατί αν μη τι άλλο το σχόλιο, αντιθέτως με το κούρεμα του ,ήταν πρωτότυπο.
Aλλά δεν θα πρεπε κιόλας να με δει να χασκογελάω.
«Χάθηκε ο κόσμος πια τα γυαλιά να κάλυπταν και το στόμα» σκέφτηκα, αν και μου φάνηκε πολύ αισιόδοξο που τ αγόρια- παρά την κίνηση που προκαλούσε το τεράστιο φορτηγό και έκλεινε την ΕΒΓΑ της γειτονιάς και τα τσάρκα των σύντομα εξοργισμένων διερχομένων, -συνέχιζαν να πειράζουν τα κορίτσια
Στο δρόμο τουλάχιστον.
Γιατί στα μπαρ απ ότι με έχει διδάξει η ζωή προτιμάνε να το ρίχνουν στους ξηρούς καρπούς. Και μάλιστα, παρά τις προειδοποιήσεις του Ευαγγελάτου….
Λίγο αργότερα ένας από τους οδηγούς προσπάθησε να με πατήσει, εγώ έκανα πως δεν το κατάλαβα γιατί έτσι πρέπει να κάνεις με τους επιδειξίες και τους απειλητικούς οδηγούς, μπήκα στο πρώτο ταξί που δεν έβρισε στο άκουσμα της Πολυτεχνείου και υπέστην το πρώτο σοκ της μέρας όταν άκουσα την κυρία με το κομοδινί μαλλί στο μπροστινό κάθισμα να λέει « μας τα πρηξες» για το αμέσως επόμενο φορτηγό που έκλεινε το δρόμο
Αν και μεταξύ μας, εγώ το βρήκα χαριτωμένο.
Μάλλον θα φταίει που στη μάσκα του έγραφε Φιλλελλ- Οινων, και όπως και να το κάνεις ,οι άνθρωποι με χιούμορ χρήζουν επιείκειας
Αντίθετα με την κακογουστιά όπου η υπομονή εξαντλείται
Τουλάχιστον στο δικό μου σύστημα αξιών
Ανέκαθεν ήθελα να ξεκινάω τις προτάσεις μου με το νόημα και μετά να παραθέτω την εξήγηση.
Ακόμα κι όταν μιλάω
Κάπως σαν λεξικό ρε παιδί μου
Πλήξη, η : Συναίσθημα που εμφανίζεται απροειδοποίητα ,παραλύει δε οποιαδήποτε σκέψη και διάθεση και μπορεί να αποβεί μέχρι και μοιραίο (κάπως σαν το τσίμπημα της ασιατικής βασιλικής κόμπρας). Συνώνυμο της ανίας, που ηχεί όμοια με την άνοια απ την οποία όμως κινδυνεύει άμεσα όποιος πλήττεται από πλήξη.
" ..........Πέντε γυναίκες, πέντε διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα:
«γιατί οι άντρες διαρκούν λίγο;»
Γιατί όπως λένε οι δημοσκοπήσεις υπάρχουν πιο πολλές γυναίκες από τους άντρες, ενώ γεννιούνται περισσότερα αγόρια από κορίτσια.
Που χάνονται οι άντρες στη διαδρομή;
Σε αυτό το ερώτημα προσπαθούν να απαντήσουν οι 5gynaikes.com συντάσσοντας ένα εγχειρίδιο οδηγιών για το πώς πρέπει οι γυναίκες να χειρίζονται αυτά τα ευαίσθητα μηχανήματα που ονομάζονται άντρες.
«Δηλαδή πόσα μου μένουν » με ρώτησε η Βάσω, όταν την ανακοίνωσα ότι ο γυναικείος οργανισμός παράγει συνολικά 300 ωάρια.
«Κάνε την αφαίρεση και την προσευχή σου να έχει γίνει λάθος» της απάντησα
Η μόνη καθησυχαστική πληροφορία που μάθαμε είναι ότι η γονιμότητα παραμένει δίκαιη και δεν κάνει διακρίσεις σε φύλλα.
Έτσι και οι άντρες μετά τα 40 έχουν το θεματάκι τους κι η ισότητα δεν αφορά ποια μόνο το δικαίωμα στην ίδια θέση στο γραφείο, αλλά και την ίδια θέση στο μικροσκόπιο
Το βράδυ της Παρασκευής απαιτούσε upgrade των βιορυθμών σε mode Σαββατοκύριακου και ή θα έπρεπε να μεταφέρω το πάπλωμά μου μέχρι το θέατρο Δάσους για να δω την τελευταία παράσταση του διπλού Οιδίποδα, ή να κάνω το απόλυτο τίποτα, επιλογή που τον τελευταίο καιρό αποτελεί για μένα την επιτομή της διασκέδασης
Τελικά επέλεξα το Soul για να καταλήξω με ένα κόψιμο στη μύτη χάρη στο ποτήρι που μου σέρβιραν το κόκκινο κρασί
Το χέρι μου κουνήθηκε κατά λάθος και η μύτη μου, που βρέθηκε στην περίμετρο του στομίου σκίστηκε με αποτέλεσμα το υπόλοιπο βράδυ να κυκλοφορώ σαν τον Rocky, μετά τον αγώνα με τον Ρώσο.
Στο απογευματινό Κυριακάτικο πάρτι, ψάρεψα ένα κινητό από την τουαλέτα ,αφού τράβηξα το καζανάκι
Όταν είδα κάτι να γυαλίζει, σκέφτηκα απλά ότι δεν μπορεί ο πάτος της πορσελάνης να είναι Samsung, και μάλιστα ασημένιος
Οπότε ή που σύντομα θα κυκλοφορούσε συσκευή Ideal Standard στον Γερμανό, ή που ένα τηλέφωνο έψαχνε απεγνωσμένά τον ιδιοκτήτη του που τους χώρισε η φύση....
Τις πιο ενδιαφέρουσες συνομιλίες τελευταία τις έχω τις πρώτες πρωινές ώρες στο facebook
Γιατί μπορεί τα κανονικά κορίτσια μετά τις 12 να χάνουν τα γοβάκια τους, αλλά εγώ , διαπιστωμένα πια, χάνω τον ύπνο μου
Είναι λίγο μετά την επανάληψη του Bones της τρίτης σεζόν που θα με πιάσει η αϋπνία και θα αρχίσουν οι βραδινές επισκέψεις στο ψυγείο, δήθεν για νερό και κάτι ελαφρύ.
Εγώ νερό δεν πίνω, αλλά το σκέφτομαι για να ψήσω τον εαυτό μου ότι πάω στην κουζίνα για καλό σκοπό.
Όταν αργότερα απολαμβάνω χωρίς ενοχές το μικρό κομμάτι από ληγμένο μπρι που ούτως ή άλλως έχει περίεργη γεύση και επιστρέφω στον υπολογιστή μου είναι τότε που το μάτι μου ανοίγει σαν κινέζικο κόμικ χωρίς βλέφαρο
Οι φίλοι μου χαίρονται και μου λένε ότι επιτέλους έχω και γω μια εμμονή σαν κανονικός άνθρωπος, που μέχρι τώρα ούτε πίνω και πολύ- ούτε καπνίζω και πολύ- ούτε τρώω και πολύ αν και εγώ προσπαθώ να τους πω ότι τα κάνω όλα σαν κανονικός άνθρωπος απλώς αυτοί είναι αλκοολικοί- δημοσιογράφοι -που κοιμούνται με τις γόπες αναμένες.
Χθες προσπαθώντας να φτάσω από την δουλειά σάντουιτς (περιοδικό-τηλεόραση- περιοδικό) στο κομμωτήριο , τηλεφώνησα στη Βάσω.
Της είπα ότι ήθελα να ξαναρχίσουμε τις βαφές, τις δερμοαποξήσεις και τις ενυδατώσεις όπως παλιά, εκείνη μου απάντησε ότι με φοβάται όταν με πιάνει «αυτό» , εγώ την εξήγησα ότι σήμερα όλη μέρα μου θα με κυνηγάει μια κάμερα από πίσω και κείνη μου είπε με νόημα ότι μέχρι αύριο δεν προλαβαίνω να κάνω lifting και αυτά μόνο στο Λος Άντζελες συμβαίνουν και γω έκλεισα εκνευρισμένη το τηλέφωνο που μόνο ένα μαλλί μπορούσα να κάνω, άντε το πολύ πολύ το χτένισμα «Πρωινός Καφές» , και αυτό μέχρι πέρυσι γιατί από φέτος στο κανάλι του Αμαρουσίου οι κομμώτριες θα ναι με ημιαπασχόληση
Το βράδυ μεταξύ 11 -12 στριμώχτηκα κάτω από το κιόσκι με τα τσούρμα και περίμενα να ακούσω την Νανά Τσούμα στην Νετ 105,8 να μιλάει για τις θηλυκές αράχνες που έχουν έναν λευκό σταυρό στην πλάτη, και όχι τον σταυρό στο χέρι, και που τρώνε τα αρσενικά αφού ζευγαρώσουν ενώ οι υπόλοιπες ( αυτές με το σταυρό στο χέρι) απλά παίρνουν διαζύγιο
Επίσης έμαθα ότι υπάρχουν και μαύρες αλλά και κόκκινες φακές, δηλαδή σαν τις κατσαρίδες και ότι γενικά περνάνε καλά και γίνονται και κληρώσεις για βιβλία( εμένα να με βάλετε στην κλήρωση για το Track Ηim ,Trick Him, Trap Him)
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να ακούσω να διαβάζει και το κείμενο μου από το blog , τρώγοντας τα νύχια μου
Είχα καιρό να τα φάω και πολύ το φχαριστήθηκα Νανά μου που το έκανα ξανά ,για τον σωστό λόγο
Κατα τ άλλα ντράπηκα, χάρηκα, γέλασα, καταλαβα πως πρεπει οτι πρεπει να τα γραφω πιο κατανοητά και χαχανισα με το ΄πανικόβλητο μύνημα που μου αφησε η tallisker
Σήμερα τα κορίτσια στο μακιγιάζ με κορόιδευαν και λέγαν μεταξύ τους ότι όταν με βάφουν είναι σαν να βάφουν κινούμενο στόχο , γιατί όταν με μακιγιάρουν θέλω και να βλέπω τηλεόραση ,να μιλάω στο τηλέφωνο και φυσικά και κοιτάω στον καθρέφτη, ενώ τους διηγούμαι διάφορες ιστορίες.
Το βράδυ της Πέμπτης το cocktail crash test ξεκίνησε στο Pollock
Εκεί μας παρέσυρε η πρόσκληση για το πάρτι προς τιμήν του Joaquin Cortez που την επόμενη θα εμφανιζόταν στο Θέατρο Γης και η Γωγώ είχε ήδη δει στο Λονδίνο ,για να καταλήξει πως « ο τύπος δεν χορεύει flamenco. Επίδειξη των δεξιοτήτων του κάνει και θέλει και κάθε πέντε λεπτά χειροκρότημα»
Δώσαμε δίκιο στην Naomi που δε τον άντεξε και προτίμησε την αυτοκτονία από τα encore και πήγαμε να δούμε αν θα έκανε θριαμβευτική είσοδο με tap dance για να απογοητευτούμε μια και οι τύπου σαγιονάρες που φορούσε το πολύ –πολύ να έκαναν κανένα «κλατς» όταν θα χτυπούσαν στο μάρμαρο του bar
Όταν τελικά το πρώτο cocktail της βραδιάς βρισκόταν σερβιρισμένο μπροστά μου κατέληξα ότι απλές οδηγίες όπως «κάτι ελαφρύ» «δροσερό» «όχι ιδιαίτερα γλυκό» «που να μπορεί να σερβιριστεί και σε σφηνάκι» «να ταιριάζει στοιχειωδώς με το φόρεμά μου» «να μπορώ να το προφέρω »,ίσως να μην ήταν τελικά αρκετές.
«Και που να μπορώ να το σηκώσω» σκέφτηκα την ώρα που το κρατούσα και με τα δύο μου χέρια προκειμένου να μεταφέρω τον εαυτό μου και το πιλοτικό ποτό προς το μέρος της Βάσως ώστε να συνεχίσουμε τη συζήτηση με τις ατάκες που είχαμε αρχίσει
«Ποιος είναι αυτός» με ρώτησε συνωμοτικά
«Ένας φίλος, βιολόγος αναπαραγωγής »της απάντησα. ενώ ήδη τον φώναζα για να τους συστήσω
«Μα δεν θέλω να αναπαραχθώ »μου γκρίνιαξε ,αλλά δεν έδωσα σημασία γιατί τα ίδια μου έκανε και τότε που επέμενα για εκείνο το απίθανο φόρεμα που αρνούνταν να αγοράσει και τελικά την έπεισα να πάρει
Το βράδυ της Παρασκευής κι ενώ απ το πολύ surfing σκεφτόμουν ότι ,αν το Facebook είχε φάτσα θα ήταν του Joker , έτσι που προσπαθεί να με αφανίσει με όπλο την δήθεν επικοινωνία , εμφανίστηκε ο Νικόλας
«Σίγουρα βρισκόμαστε στο ίδιο ημισφαίριο?» τον ρώτησα γεμάτη απορία όταν που μου πρότεινε να πάμε για ποτό στη 1:26 , γιατί στην αρχή μπερδεύτηκα και νόμιζα ότι μου έγραφε από την Κουάλα Λουμπουρ όπου πετάχτηκε για κανένα συνέδριο και ήταν ήδη μεσημέρι
Γκρίνιαξε πως βαριέται να πληκτρολογεί τόσες ώρες ,αλλά δεν έδωσα σημασία γιατί ήδη το κρεβάτι μου αποτελούσε μονόδρομο ,αν και σε λίγο βρέθηκα να βλέπω στην τηλεόραση τα άπαντα του telemarketing μέχρι της 5 το πρωί ,γιατί μάλλον βαριόμουν να κάνω τα 5 κρίσιμα βήματα που με χώριζαν απ το κρεβάτι
Όταν ομολόγησα στη Βάσω το βράδυ του Σαββάτου ότι είδα μέχρι και τις Επιθυμίες στον ΑΝΤ1 που είχα να δω από το ‘98 μου είπε ότι ο κρυφός της φόβος είναι ότι κάποια μέρα θα πεθάνει και θα την βρουν με ανοιχτή την τηλεόραση να παίζει επαναλήψεις
Την διαβεβαίωσα ότι δεν θα αφήσω να διασυρθεί το όνομα της και θα φροντίσω να βάλω την πιο επίκαιρη σειρά να παίζει
‘Έτσι έφυγε ήσυχη για το σπίτι κι εγώ με έμμεσους εκβιασμούς πήρα τη Μαίρη και την Έλενα από το χέρι και πήγαμε στην Θεοδωρίδου όπου με την πρώτη ματιά που έριξα θυμήθηκα γιατί έχω να πάω τόσο καιρό στα μπουζούκια και γιατί το υποσυνείδητό μου με καθοδηγούσε σε πιo ασφαλείς μορφές διασκέδασης όπως το θέατρο και οι χοροεσπερίδες
Την Κυριακή πια , πρωταγωνιστούσα στην τριλογία Τα ζόμπι δεν είναι Χορτοφάγα 1 ,2 και 3 .
Παρ όλα αυτά πήγαμε και φάγαμε στον απίθανο Κόκκινο Σκατζόχοιρο που μετά τον Αχινό άνοιξε στην Παύλου Μελά ο Σάκης.
Όχι ο Sakis του τραγουδιού, αλλά o Σάκης (Λιάπης) του φαγητού που ευτυχώς στην δική του περίπτωση δεν χρειάζεται να φωνάζουμε το όνομά του γιατί με μπουκωμένο στόμα δεν είναι να βγάζεις τσιρίδες μη σε βρει και καμιά στεναχώρια…
Θα περιέγραφα τι έφαγα αλλά απ την πολύ νοστιμιά δεν θυμάμαι και έτσι σύντομα μάλλον θα χρειαστεί να ξαναπάω για να φρεσκάρω τη μνήμη μου, ελπίζοντας ότι τα λιποκύτταρα μου δεν θα συνεργαστούν με τη δική τους και με θυμηθούν κι αυτά
Α! και μια και το θυμήθηκα
Αυτή είναι η τελευταία φορά που μιλάω για φαγητό. Αποφάσισα να βάλω το blog μου σε δίαιτα. Όχι από Δευτέρα. Από σήμερα
Αφορμή στάθηκε το αφυπνιστικό σχόλιο του aggelou spyrou που μου έγραφε «κάθε φορά που σε διαβάζω θέλω να ανέβω Θεσσαλονίκη να φάω σαν άνθρωπος.
Και όχι τίποτα, αλλά τη σιλουέτα μου, κάτι τέτοια σχόλια τη βάζουν σε έντονους προβληματισμούς….
Κάπως έτσι, το βράδυ της Κυριακής μας βρήκε ιδρωμένους γιατί στο Shark όταν τραγουδάνε οι Onirama κανείς δε μπορεί να κάτσει ακίνητος
«Νομίζω ότι η ελαφριά κατάθλιψη που έχω οφείλεται στο ότι δεν πετάμε μαζί. Εκτός αν φταίει που είδα στα duty free το ρολόι που τελικά δεν μου αγόρασες» έγραφε το sms –απειλή με παραλήπτη τον Νίκο, την ώρα που η Ο.Α ανακοίνωνε την άφιξη της ακριβώς προηγούμενης πτήσης από Αθήνα .
Αφού ξεφόρτωνε και ανανέωνε τα υπέροχα σακουλάκια εμετού -που και να μην το θες σου έρχεται με το που τα βλέπεις- θα με πετούσε μέχρι το Ελευθέριος Βενιζέλος
Τα chips μπουγάτσας ήταν ο ξεκάθαρος λόγος που η Ολυμπιακές Αερογραμμές κέρδισαν την ψήφο εμπιστοσύνης μου έναντι της Aegean ,αφήνοντας ικανοποιημένη τη λιγούρα αλλά ανικανοποίητο τον αναγνώστη μέσα μου να ικετεύει για ένα Blue
Τον ξεγέλασα με ένα Down Town, αλλά τι τα θες, μπερδεύτηκα και ζήτησα πορτοκαλάδα για να ανακαλύψω έντρομη ότι ο καφές ήταν ο τυχερός και ότι θα αναγκαζόμουν να βολευτώ με ένα σακουλάκι αλμυρά φιστίκια, και μάλιστα χωρίς το αλκοόλ με το οποίο τα συνοδεύω
Από εκεί και με αναμονή δύο ωρών θα επέστρεφα Θεσσαλονίκη, ενώ θα είχα ήδη κάνει τις απαιτούμενες άσκοπες βόλτες κοιτώντας τους τίτλους από ξένα περιοδικά και ξεφυλλίζοντας τα πέντε πρώτα κεφάλαια της νέας έκδοσης του Μακιαβέλι , όπου μάταια έψαχνα αντιστοιχίες ανάμεσα στον Ηγεμόνα και την Παρουσιάστρια.
Κατέληξα στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι και οι δύο λειτουργούν σε μόνιμο καθεστώς πολέμου, η πωλήτρια έβηξε αγανακτισμένη που διάβασα το μισό βιβλίο στο πόδι , χωρίς την παραμικρή ελπίδα να το αγοράσω, κι εγώ τρύπωσα στα Massimo Dutti για να κάνω το καταναλωτικό μου duty
Σε λίγο με διαφορετικές πτήσεις έφτασαν η Γιώτα με τον Σταύρο και κάναμε μεταξύ μας support για να την παλέψουμε που επιστέφαμε Θεσσαλονίκη…
Λίγες ώρες πριν στο Costa Costa έπινα αμέριμνη γκαζόζες Γεράνι και αποθήκευα θέα απ τα Χανιά, γιατί Γεράνι θα έβρισκα και στον ΑΒ της Θεσσαλονίκης όμως τη θέα έπρεπε να την έχω κάβα για αντίδοτο στα επόμενα 24ωρα που ο υπολογιστής θα με έστηνε στα δύο μέτρα ή , ή στα 20 εκατοστά
Χθες το βράδυ προσπάθησα να βάλω τρικλοποδιά στη Νανά και να την παρασύρω μέχρι το θέατρο που παιζόταν η Μήδεια, αλλά αυτή τη φορά τα cocktails νίκησαν τον Ευριπίδη.
Ίσως αν εμφανιζόταν το μεσημέρι εκείνος στην εκπομπή και δεν είχε στείλει τον Νίκο Ψαρρά, να είχα περισσότερα επιχειρήματα να την πείσω και να μην καταλήγαμε με δύο ποτήρια στο χέρι , που είναι και απαραίτητο γιατί μιλα –μίλα στέγνωνε και το σάλιο μας και κοντεύαμε να πνιγούμε
«Το blog σου είναι σαν βιβλίο του Μαρκές» τόλμησε να με κοροϊδέψει ο Θανάσης λέγοντας μου ότι δεν είναι δυνατόν να έχω 5000 λέξεις σε κάθε κείμενο και « και που πας κυρά μου χωρίς φωτογραφίες» και «κάντο λίγο πιο κοσμικό»
«Εγώ δεν κάνω το blog μου το νεανικό δελτίο του Star» του απάντησα
«Και στο κάτω κάτω, τι έχουν οι πωλήσεις του Μαρκές » του έγραψα, αλλά μάλλον κάπου αλλού το πήγαινε γιατί έπαψε ξαφνικά να μου μιλάει βάφοντας κόκκινη την ένδειξη δίπλα στο όνομα του στο chat του facebook
Δεν το έψαξα περισσότερο γιατί το μεσημέρι στα Μπακαλιαράκια βαρυστομάχιασα από το πολύ τηγανητό ψάρι και τους πύργους από τηγανητές πατάτες χρίζοντας με την πριγκίπισσα της χοληστερίνης και του τριγλυκερίδιου ,που έβαζε νικηφόρα το πόδι του και στον δικό μου οργανισμό.
Έφαγα και λίγη σκορδαλιά με την πρόφαση ότι οι αρτηρίες μου ζητούσαν βοήθεια .
Αμέσως αποφάσισα ότι λάθος έκανα που νόμιζα ότι ο Μαρίνος τραγουδάει « Κάνε μου λιγάκι…. μμμμμμ»
Αντιθέτως μου φάνηκε πιο λογικό να χει περάσει και αυτός από τα μπακαλιαράκια και περήφανα μετά τη σκορδαλιά να και τραγουδάει « κάνε μου λιγάκι….. χχχχχ»
υγ Την ώρα που φεύγαμε το αγόρι μου έκανε κάτι που με συγκίνησε και μου επιβεβαίωσε την υποψία ότι είναι το πιο γλυκό αγόρι του κόσμου
Την ώρα που πλήρωνε έφταναν στο διπλανό τραπέζι δύο κοριτσάκια που πουλούσαν λουλούδια
Οι μικρές πλανόδιες πωλήτριες κάθισαν να φάνε κι ο Νίκος τους κέρασε το γεύμα
Και φυσικά είναι ο μόνος λόγος που τον συγχωρώ γιατί δεν μου αγόρασε όλα τα λουλούδια….
Κάθε Πέμπτη βράδυ επαναλαμβάνεται το ίδιο σενάριο
Ανήσυχο το 15χρονο μέσα μου προσπαθεί να με παρασύρει λέγοντας μου ότι η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο και οφείλω να βγω έξω και να διασκεδάσω
Σήμερα δεν έκανα άλλο υπομονή .
Του υπενθύμισα ότι δεν ανήκω στο αφορολόγητο των 10.500 ευρώ πράγμα που σημαίνει ότι είμαι πάνω από 30 και άρα δεν έχω κανένα εσωτερικό ή εξωτερικό κίνητρο να με παρακινεί να βγω έξω μια και ειδικά σήμερα είχα δει τόσο κόσμο και είχα πιει και καφέ με φίλες
«Κάτσε μέσα τότε και άκου Μιλτιάδη Πασχαλίδη στο Ράδιο Έκφραση » μου είπε με αναίδεια
« Αν θέλω θα ακούσω και Ησαΐα Ματιάμπα» του φώναξα προσπαθώντας να το πικάρω και δεν έχασε την ευκαιρία να μου ανταπαντήσει « ε, δεν βλέπω να έχεις και πολλές ελπίδες με κανένα άλλο Ησαία….» λήγοντας έτσι τον πρώτο γύρο του debate με το ανώριμο κομμάτι του εαυτού μου να νομίζει ότι κέρδισε τις εντυπώσεις
Του θύμισα πως αύριο το βράδυ θα ταξίδευα για Κρήτη και όφειλα να μπω σε πρόγραμμα αυτοσυντήρησης γιατί εκεί ακόμα είναι Ιούλιος αλλά δεν φάνηκε να πτοείται
Δεν ήταν πολύ μετά τις 9, όταν ο συντελεστής επιτυχίας των κοκτέιλ άρχισε να κατρακυλάει εκτινάσσοντας τον δείκτη sit dow(n) Jones σε μοναδικό νικητή, κάνοντας με να νιώσω δικαίωση που είχα πάρει άνετο καναπέ
Δεν άργησε να ταυτιστεί και η Γωγώ με την νέα εσωτερική καθιστική πολιτική και σύντομα τρώγαμε στο μπαλκόνι βλέποντας με την άκρη του ματιού μας την κίνηση στον περιφερειακό, απορώντας με όλους εκείνους που είχαν κουράγιο, ή αναπαραγωγικές ανησυχίες , μόνο σοβαρό λόγο για να μποτιλιαριστείς και ίσως να χάσεις την σωστή έξοδο για κέντρο, κάνοντας ακόμα ένα τέταρτο μέχρι να φτάσεις εκεί, που θα πρεπε να κάνεις ακόμα ένα τέταρτο για να παρκάρεις εκεί, που θα κάνεις ακόμα ένα τέταρτο για να σε εντοπίσει ο σερβιτόρος.
Αν και τα σουβλάκια έδιωξαν με τη μια τις δυσάρεστες σκέψεις η μάχη στάθηκε άνιση με την Γωγώ παραλίγο να χάνει το δεξί της μάτι κι εγώ τον ύπνο μου από τα χοιρινά καλαμάκια (!) του ξακουστού Κώστα στην Αγίου Δημητρίου.
Και έτσι από Thursday έγινε Thistyday, γιατί τα σουβλάκια ήταν και τίγκα στο αλάτι
«Τυρί, ρύζι καφέ, γάλα, CAMBA» έγραφε το sms, μύνημα-ικεσία στη Βάσω μήπως και ψηνόταν να πάμε για κανένα ποτό
« Τι έγινε , πάμε σουπερμάρκετ» με ρώτησε , και μέχρι να της παραπονεθώ, ότι μέχρι τώρα και μόνο που σκεφτόμουν κάτι έφτανε για να το καταλάβει και να με πάρει τηλέφωνο, είχα κουραστεί και το να ντυθώ, να βαφτώ και να τσουλήσω με ταξί μέχρι το κέντρο εξελισσόταν ήδη στο προσωπικό μου μαρτύριο
Της πρότεινα να έρθει σπίτι δελεάζοντας την με τόνους από πατατάκια και κοκα κόλες αλλά μου είπε ότι δεν πιστεύει στον Μωάμεθ και ότι o προσωπικός της παράδεισος ξεπερνάει τους λόφους από ρύζι και τις κοιλάδες από μέλι άσε που για να έρθει να με βρει στο «βουνό» όπως αποκαλεί την Πυλαία, θα έπρεπε πρώτα να κοιμίσει τις δύο ανιψιές της, και μετά καλύτερα να ανέβαινε στο όρος Αραράτ αντί να έρθει ως εδώ
Όταν αργότερα με πήρε η Γωγώ για να με παρασύρει στην Τομπουρλίκα προσπάθησα να προσποιηθώ ότι στο κινητό απάντησε αντί για μένα ο τηλεφωνητής μου, αλλά λίγο τα 19 χρόνια φιλίας που μας δένουν, λίγο τα αυγά με παστουρμά που σερβίρει το μαγαζί και πάνε έκτακτα με την Ρεμπέτικη κομπανία που εμφανίζεται εκεί, με έφεραν στο φιλότιμο και παραδέχτηκα ότι ήμουν εγώ
Δεν θυμάμαι τι γελοία δικαιολογία βρήκα για να μην πάω, αλλά κλείνοντας το τηλέφωνο την άκουσα να ψελλίζει « και κοίτα, την επόμενη φορά που δεν θα θες να βγεις, άσε κατά μέρους την ψαλίδα που κλείνει ανάμεσα σε Πασόκ και Νέα Δημοκρατία, δεν πιάνει»
Προσπάθησα να ενισχύσω το άλλοθι μου απαριθμώντας τις επαναλήψεις από σήριαλ που είχα παρακολουθήσει όλο το απόγευμα αλλά ούτε το Φίλα το Βάτραχο σου, ούτε το Beverly Hills ,ούτε καν οι Στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη στάθηκαν αρκετοί για να δικαιολογήσουν το brain damage που είχα υποστεί
Μου είπε ότι ο μόνος λόγος που με συγχωρεί είναι γιατί χθες πήγαμε μαζί στον Κραουνάκη , «και πως είναι δυνατόν η Πρωτοψάλτη να ξεκίνησε μαζί του και τώρα να τραγουδάει αυτές τις αηδίες» και «ποιος είναι αυτός ο μικρός που τον έκανε και τραγούδι ?»
Της είπα να μην ανησυχεί γιατί ο κύριος «Πιτσιρίκος» είναι πολύ δίκαιος και δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο προς το παρόν να την πιάσει στο στόμα του, αλλά αν συνέχιζε την γκρίνια θα του ζητούσα εγώ προσωπικά να της πλέξει το εγκώμιο για δώρο στα 33 γενέθλια μου
Υγ Και επειδή η Fevis με προσκάλεσε σε νέο blogoπαίχνιδο, παίζω ως εξής
Ο κανόνας λέει ότι κάνουμε 3 ευχές.
Κανονικά θα ζητούσα προσωπικές χάρες αντάξιες του ,μερικώς, ποταπού μου χαρακτήρα ο οποίος δεν θα ταν καν σίγουρο αν θα παρέμενε ικανοποιημένος για πάνω από 3 δευτερόλεπτα αφού πραγματοποιούνταν
Όμως ανάμεσα στις αδιάφορες ειδήσεις ενός απ τα δελτία των οκτώ που με έκαναν να θέλω να αυτοχαστουκιστω που δεν είχα κουράγιο να βγω, μου απέσπασε την προσοχή η ανέλπιστη πληροφορία πως ένας έλληνας επιστήμονας αφήνει ελπίδες να βρεθεί επιτέλους κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο κατά του καρκίνου
Αυτή και είναι η μοναδική από τις ευχές μου
Υγ Αλλά μπορώ να κρατήσω και τις άλλες δύο για καβάτζα ,ε?
Από σήμερα ο πρώτος πρωινό καφές θα είναι ελληνικός διπλός, ίσως και με γεύση μαστίχα.
Βαρέθηκα τον frappe που, και κρύος μου πέφτει ,και μου θυμίζει ότι ένα check up στον οδοντίατρο δεν είναι ποτέ αρκετό
Αυτή είναι η απόφαση της νέας σεζόν φόρος-τιμής στον Σεπτέμβριο που μου θύμισε φεύγοντας από το σπίτι να φορέσω τη ζακετούλα No 34 ,γιατί ο εκλιπών Αύγουστος πήρε εκτός από τα μάτια του και τις μεγάλες θερμοκρασίες
Την μαύρη αυτή ζακετούλα την άρπαξα άρον –άρον από τα H& M , όχι φυσικά επειδή την χρειαζόμουν, αλλά κυρίως για να μην πέσει στα αδίστακτα χέρια της επόμενης πιθανής αγοράστριας που περίμενε να την φορέσει για μπλούζα πάνω από κάποιο θλιβερό τοπ , αντί να την ρίξει ανέμελα στους ώμους κουμπώνοντας τα δύο μεσαία κουμπιά όπως η Πέγκυ Σου, αδιαφορώντας αν παντρεύεται, χωρίζει, ή απλά έβγαλε ψύχρα.
Έτσι την έσωσα από μια κιτς ζωή και εκείνη δεν διαμαρτυρήθηκε που την είχα ξεχασμένη 10 μέρες στην σακούλα με μόνη παρέα την απόδειξη, ότι ήταν πια δική μου
Κι αν είναι τυχερή το βράδυ θα την πάρω στο θέατρο Γης για να παρακολουθήσουμε μαζί την απίθανη παράσταση του Κραουνάκη και της Σπείρα Σπείρα μια κι ο Νίκος είναι σε καραντίνα
“Αφού επιβίωσα και της σημερινής διαδρομής με τον Νίκο να οδηγεί τη βέσπα του, και γω να βρίσκομαι από πίσω είμαι ένας τυχερός άνθρωπος»
Αυτή είναι η πρώτη σκέψη μου τι στιγμή που κατεβαίνω ανήμπορη να σκεφτώ τι θα πρωτοσυμαζέψω, από τα μαλλιά μου που παραπαίουν ανάμεσα στο ανορεξικό haircut της Amy Winehouse , ευτυχώς χωρίς το λιωμένο μακιγιάζ και τους Jackson 5, πριν οποιαδήποτε αισθητική επέμβαση
Αμέσως μετά κατεβάζω το φόρεμα μου που έδινε μάτι σε όλο τον οδικό άξονα Πυλαίας-Κάτω Τούμπας- Κέντρου όπου οι κάτοικοι μας περιμένουν να περάσουμε κουνώντας σημαιακια της TV100, με αποτέλεσμα όμως οι υπόλοιπες περιοχές να μένουν παραπονεμένες. Γι αυτό και γω του ζητάω κάθε 2-3 μέρες να αλλάζουμε διαδρομή.
Μέχρι όμως να καταφέρω να γλυτώσω από το να γίνω εγώ ο λόγος που θα πάρει extra bonus ή θα αλλάξει ταμπλό από τους πόντους , γιατί οι γιαγιάδες δεν βρίσκονται πια σε αφθονία στους δρόμους , υπομένω ανείπωτα μαρτύρια ταπείνωσης, αφού ούτε κάθομαι στο πλάι, ούτε καν φοράω μια μαντίλα που να ανεμίζει κάθε φορά που βάζει στόχο το επόμενο καπάκι του υπονόμου, πράγμα που αυτόματα με κάνει , έναν άγιο άνθρωπο .
Γιατί ισχυρίζεται ότι δεν το είδε, αλλά κατά βάθος νομίζω ότι το κάνει για να με τιμωρήσει που γκρινιάζω γιατί μέσα σε 2 λεπτά το πρόσωπό μου έχει γίνει καμουφλάζ βετεράνου στο Βιετναμ ,από τα καυσαέρια.
Αλλά εγώ ξέρω τι θα κάνω. Την επόμενη φορά θα ζητήσω να βγω γιωτάς και τελείωσε η υπόθεση. Τώρα αν θα ναι 4 ή 5 θα φανεί από τις έξτρα παροχές.
Εκείνος ,βέβαια, ισχυρίζεται ότι είναι καλός οδηγός και γω κάθε φορά που φρενάρει απότομα για να μην πέσει « στο μαλάκα τον μπροστινό που δεν έβγαλε φλας» λέω από μέσα μου το απολυτίκιο του Αγίου Δημητρίου , χωρίς περικοπές, γιατί είναι και πολιούχος και ίσως να ασχοληθεί με την κατάσταση, αφού ο Κ.Ο.Κ δεν φαίνεται να έχει ειδική πρόβλεψη διάσωσης για μένα, το χτένισμα μου , την τσάντα μου και γενικά την σωματική μου κατάσταση που βρίσκεται στη κρίση του κάθε διερχόμενου οχήματος
Η κατάσταση περιπλέκεται όταν κατά τη διαδρομή πατάμε και κανένα καυγά και εκείνος νομίζει ότι αν με κοιτάει όταν μου μιλάει, θα με πείσει για τα επιχειρήματά του , και τότε είναι που πραγματικά βρισκόμαστε στο έλεος του Θεού ή του απέναντι που επίσης μπορεί να βρίζεται με την γυναίκα του και έτσι ο καυγάς μπορεί ανά πάσα στιγμή να μεταφραστεί σε τροχαίο, ή ό,τιδήποτε με την λέξη «σπασμένο» για πρώτο συνθετικό
Εμένα βέβαια δεν με πειράζει γιατί γενικά η νέα διακόσμηση στο νέο στούντιο για το «Καλό Μεσημέρι» θα χει πολύ γυψοσανίδα και όλο και κάπου τριγύρω θα μπορώ να στέκομαι για να μη φαίνεται η διαφορά.
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να μπαίνουμε στον κόπο αν μπορούμε να το αποφύγουμε?
Μέρες σαν κι αυτή νομίζω ότι από τις πολλές ώρες καθιστικής ζωή στο γραφείο του περιοδικού θα πάθω first class syndrome και μάλιστα χωρίς καν να έχω συμπληρώσει τις απαραίτητες ώρες πτήσης .
Ή στην αμέσως πιο αισιόδοξη εκδοχή δεν θα τα καταφέρω ποτέ να ισιώσουν τα πόδια μου αν επιχειρήσω να σηκωθώ κι έτσι θα αναγκαστώ στο εξής να περπατάω σταυροπόδι , πράγμα που εκτός από πόντους και χάρη θα μου κοστίσει και prestige , όσο να πεις
Βέβαια κάτι τέτοιο θα με προετοίμαζε έκτακτα για την οστεοπόρωση που ούτως ή άλλως καραδοκεί να με κοντύνει και έτσι θα απελευθερωνόμουν μια και δια παντός από ματαιοδοξία και τηλεοπτικές ανησυχίες κι έτσι με το νέο μου ύψος ίσως να μου ανοιγόταν μια νέα καριέρα στον κινηματογράφο , αν ας πούμε αποφάσιζαν να γυρίσουν remake το Fantasy Island
