No way out

«Τυρί, ρύζι καφέ, γάλα, CAMBA» έγραφε το sms, μύνημα-ικεσία στη Βάσω  μήπως  και ψηνόταν να πάμε για κανένα ποτό

« Τι έγινε , πάμε σουπερμάρκετ» με ρώτησε , και μέχρι να της παραπονεθώ, ότι μέχρι τώρα και μόνο  που σκεφτόμουν κάτι  έφτανε για να το καταλάβει και να με πάρει τηλέφωνο, είχα κουραστεί και το να ντυθώ, να βαφτώ και να τσουλήσω με ταξί μέχρι το κέντρο εξελισσόταν ήδη στο προσωπικό μου μαρτύριο

Της πρότεινα να έρθει σπίτι δελεάζοντας την με τόνους από πατατάκια και κοκα κόλες αλλά μου είπε ότι δεν πιστεύει στον Μωάμεθ και ότι o προσωπικός της παράδεισος ξεπερνάει τους λόφους από ρύζι και τις κοιλάδες από μέλι άσε που για να έρθει να με βρει στο «βουνό» όπως αποκαλεί την Πυλαία, θα έπρεπε πρώτα να κοιμίσει τις  δύο ανιψιές  της, και μετά καλύτερα να ανέβαινε στο όρος Αραράτ αντί να έρθει ως εδώ

Όταν αργότερα με πήρε η Γωγώ για να με παρασύρει στην Τομπουρλίκα  προσπάθησα να προσποιηθώ ότι στο κινητό απάντησε αντί για μένα ο τηλεφωνητής μου, αλλά λίγο τα  19 χρόνια φιλίας που μας δένουν, λίγο τα αυγά με παστουρμά που σερβίρει  το μαγαζί και   πάνε έκτακτα με την Ρεμπέτικη κομπανία που εμφανίζεται εκεί, με έφεραν στο φιλότιμο και παραδέχτηκα ότι ήμουν εγώ

 

Δεν θυμάμαι τι γελοία δικαιολογία βρήκα για να μην πάω, αλλά κλείνοντας το τηλέφωνο την άκουσα να ψελλίζει « και κοίτα, την επόμενη φορά που δεν θα θες να βγεις, άσε κατά μέρους την ψαλίδα που κλείνει ανάμεσα σε Πασόκ και Νέα Δημοκρατία, δεν πιάνει»

Προσπάθησα να ενισχύσω το άλλοθι μου απαριθμώντας τις επαναλήψεις από σήριαλ που είχα παρακολουθήσει όλο το απόγευμα αλλά ούτε το Φίλα το Βάτραχο σου, ούτε το Beverly Hills ,ούτε καν οι Στάβλοι της Εριέττας Ζαΐμη στάθηκαν αρκετοί για να δικαιολογήσουν το brain damage  που είχα υποστεί

 

Μου είπε ότι ο μόνος λόγος που με συγχωρεί είναι γιατί χθες πήγαμε μαζί στον Κραουνάκη , «και πως είναι δυνατόν η Πρωτοψάλτη να ξεκίνησε μαζί του και τώρα να τραγουδάει αυτές τις αηδίες» και «ποιος  είναι αυτός ο μικρός που τον έκανε και  τραγούδι ?»

Της είπα να μην ανησυχεί γιατί ο κύριος «Πιτσιρίκος» είναι πολύ δίκαιος και δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο προς το παρόν να την πιάσει στο στόμα του, αλλά αν συνέχιζε την γκρίνια θα του ζητούσα εγώ προσωπικά να της πλέξει το εγκώμιο για δώρο στα 33 γενέθλια μου

 

Υγ Και επειδή η Fevis με προσκάλεσε σε νέο blogoπαίχνιδο, παίζω ως εξής

Ο κανόνας λέει ότι κάνουμε 3 ευχές.

Κανονικά θα ζητούσα προσωπικές χάρες αντάξιες του ,μερικώς, ποταπού μου χαρακτήρα ο οποίος  δεν θα ταν καν σίγουρο αν θα παρέμενε  ικανοποιημένος για πάνω από 3 δευτερόλεπτα αφού πραγματοποιούνταν

Όμως ανάμεσα στις αδιάφορες ειδήσεις ενός απ τα δελτία των οκτώ που  με έκαναν να θέλω να αυτοχαστουκιστω που δεν είχα κουράγιο να βγω, μου απέσπασε την προσοχή η ανέλπιστη πληροφορία  πως ένας έλληνας επιστήμονας αφήνει ελπίδες να βρεθεί επιτέλους κάποιο αποτελεσματικό φάρμακο κατά του καρκίνου

Αυτή και είναι η μοναδική από τις ευχές μου

 

Υγ Αλλά μπορώ να κρατήσω και τις άλλες δύο για καβάτζα ,ε?