ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!

Το πρώτο και τελευταίο καλοκαίρι των 31 μου χρόνων.
Ούτε ιδιαίτερα σημαντικό. Ούτε και εντελώς ασήμαντο. Δηλαδή ό,τι ακριβώς με εκνευρίζει.
Σύμφωνα με τους αστρολογικούς χάρτες από Σεπτέμβριο θα βρω την ιδανική δουλειά/σχέση/φιλία. Είναι να μην τον περιμένεις?
Πολύ ανακουφιστικό ακόμη και αν δεν πραγματοποιηθεί ποτέ. Καταρχήν γιατί ξεκινάς με τις γκαντεμομέρες πίσω σου, και θες δεν θες μια αισιοδοξία την διατηρείς σε επιφυλακή.
Ύστερα, επειδή κρατάς την ανάσα σου σε κάθε τηλεφώνημα, ,μήπως και είναι αυτό το σημαντικό για την δουλειά που περιμένεις. Γιατί δεν μπορεί. Θα χτυπήσει το γαμωτηλέφωνο και θα σε ζητήσουν μετά δόξης και τιμής…..(από κάπου άκουσα ότι έτσι ζήτησαν την Φαίη Σκορδά από τον Alter και λέω μπας και λειτουργήσει και προς άλλες κατευθύνσεις. Μόνο όσων αφορά στην πρόταση…)
Συνεχίζω να πιστεύω πως ο Σεπτέμβρης που καραδοκεί είναι σαν τη Δευτέρα Σε βρίσκει χαλαρό και βάζει τα δυνατά του να σε ρίξει. Ή αυτός μήπως είναι ο Αύγουστος?
Σε μια από τις δεκάδες τηλεοράσεις της Τv100 παίζει σε επανάληψη ένα από τα καλύτερα «η ζωή είναι παιχνίδι» Ο σημερινός τίτλος-σπαζοκεφαλιά είναι «Γιατί κάνουμε πλαστικές?» Μάλλον, γιατί έτσι.
Όπως και τα περισσότερα. Είναι η αγαπημένη μου αποστομωτική απάντηση, πάντα πρόθυμη να αφοπλίσει οποιονδήποτε πάει να μου τη σπάσει.
Αυτό όμως που δεν αντέχω, αλλά και που βαριέμαι να πολεμήσω είναι η μετριότητα.
Και ιδού το δίλημμα: α)Να επαναπαυτώ στην μέση- με τάση ανοδικής πορείας- που πολύ ξεκούραστη ακούγεται ,και χωρίς προσπάθεια, ή β)να ανασυγκροτηθώ και να στοχεύω μόνο στην κορυφή που θέλει ζόρι και αντιτίθεται της Ταυρίσιας μου τεμπελιάς και νωχελικότητας?

Επειδή στρογγυλοποιώντας τον Αύγουστο είμαστε πιο κοντά στο τέλος του, και στο τέλος εποχής ,σας εύχομαι καλό καλοκαίρι
Έτσι για να την σπάσω και σε αυτόν !