Down on my knees

Το πρωί ξύπνησα πανικόβλητη στις 7:30
Το γιαπί της απέναντι οικοδομής είναι μακράν η πιο συνεπής υπηρεσία αφύπνισης και το δικό μου δωμάτιο συγκεντρώνει επάξια το ενδιαφέρον όλων των ορόφων αν σκεφτείς ότι η επόμενη θηλυκή γάτα πατάει τα 65.
Ετοιμάστηκα μηχανικά αποφεύγοντας να με κοιτάξω στον καθρέφτη και κάλεσα ταξί
Αφού είχα λύσει τα μισά θέματα στην διαδρομή και ο ταξιτζής οργάνωνε ριφιφί στο σπίτι μου γιατί μέχρι και τον κωδικό του συναγερμού άκουσε μεταξύ άλλων, μπήκε ένας γιατρός που μόλις διορίστηκε σε νοσοκομείο και τα είχε με τους «μαλάκες που δεν βγάζουν ένα αντίγραφο από τα δικαιολογητικά» «και τώρα πρέπει να τρέχω να μαζεύω πάλι τα χαρτιά απ την αρχή»
Κανονικά θα συμφωνούσα μαζί του, αλλά είδα ότι μαζί με τον χαρτοφύλακά του κρατούσε μασχαλάιζερ ( το τσαντάκι που μπαίνει κάτω απ τη μασχάλη) και ήταν τόσο μεγάλος ο τρόμος μου , που κρύφτηκα μήπως η κακογουστιά με βάλει και μένα στο μάτι.
Άσε που δεν ήταν κάν μόνο αυτό.
Εκείνο που με έκανε να είμαι ιδιαίτερα καχύποπτη απέναντί του είναι ότι όσο γκρίνιαζε με την αργή φωνή και την χαρακτηριστική άρθρωση του Νίκου Ξανθόπουλου-πριν την Οδύσσεια ενός ξεμωραμένου, ή ξενιτεμένου, δεν έχει σημασία-κουνούσε μόνο το στόμα του, χωρίς να κάνει καμία σύσπαση κανένας από τους μυς του προσώπου του και αυτό απ ό,τι θυμάμαι ,μόνο η Καιτούλα η Γαρμπή μπορεί να το καταφέρει…


Ό,τι κουράγιο μου είχε απομείνει από την δουλειά σάντουτς (περιοδικό-τηλεόραση-περιοδικό) και το γυμναστήριο απ όπου βγήκα σχεδόν γονατιστή, αν και το κρατούσα για τη Τήνο ή την Πάρο και την Παναγιά την Εκατονταπυλιανή,μου το εξάντλησε χθες η Βάσω.
Περπατούσαμε αμέριμνες στην Κούσκουρα όταν μου είπε ότι το μεσημέρι την είχε πλησιάσει κάποιος από πίσω και της ψιθύρισε συνωμοτικά « έχεις σκεφτεί ποτέ να ασφαλίσεις το κωλομέρι σου?»
Όταν γύρισε να δει αν αυτός που της μιλούσε ήταν ανώμαλος, ματάκιας, ή έστω εφαψίας , αν και οι τελευταίοι ευδοκιμούν κυρίως στα λεωφορεία, είδε έναν κύριο με κουστούμι

Καταλήξαμε ότι μάλλον ασφαλιστής θα ήταν ο κύριος και συνεχίσαμε τη συζήτησή μας

nanako φύγε. Κρατάω τεφτέρι

Το καλοκαίρι είναι ήδη εδώ και το επιβεβαιώνουν όλα.
Η φρακαρισμένη παραλιακή, η συζήτηση για τις διακοπές που σκαρφαλώνει στα charts ,τα μίνι κοριτσίστικα φορέματα που φέτος είναι και διάφανα.
Αν μάλιστα δεν είσαι σίγουρος αν το αεράκι που σε δροσίζει είναι βαρδάρης ή νοτιάς δες τα προς τα που ανασηκώνονται και θα καταλάβεις αμέσως προς ποια κατεύθυνση πνέουν οι άνεμοι...

Σύντομα ξεκινάνε και οι μεγάλες συναυλίες του καλοκαιριού.
Ευκαιρία λοιπόν να ξεμείνουμε από εισιτήρια και να σκαρφαλώσουμε τοίχους και φράχτες για να τις παρακολουθήσουμε. Και αν τα διαζωματα έχουν πυρώσει από τη ζέστη ,οι μπύρες και αγκαλιές θα μας επαναφέρουν στη σωστή θερμοκρασία και τα χαμόγελα μας στα μαυρισμένα μας πρόσωπα θα είναι ακόμα πιο λαμπερά απ το αστραφτερό λευκό του Skip



Μεσούντος του θέρους λοιπόν,ο nanakos μας βάζει πάλι σε μπελάδες

Οι εξετάσεις κουλεμανσόν πλησιάζουν και εγώ που αυτό το καλοκαίρι υπολόγιζα για μοναδικό μου εχθρό την κυτταρίτιδα, πρέπει να πέσω με τα μούτρα στο διάβασμα και να απαντάω σε ερωτήσεις τύπου


ΕΡΩΤΗΣΗ 8 - Κατηγορία: Μάρα Μεϊμαρίδη

Πάσχω από μια σπάνια κατάρα:

(α) πρέπει να κοιμάμαι στο πατάρι, μέσα σε διπλοκλειδωμένη και με ξόρκια διαβασμένη βαλίτσα αλλιώς θα πεθάνω.
(β) κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Κυριακή μιλάω χρησιμοποιώντας μόνο στίχους από τραγούδια του Καρβέλα αλλιώς θα πεθάνω.
(γ) πρέπει ανά 2 ώρες να τρώω ένα cheeseburger αλλιώς θα πεθάνω.
(δ) Άλλο. Τί όμως?






Αυτή τη φορά όμως θα του την φέρω.
Είμαι τόσο προπονημένη από το περιοδικό, που ακόμα και γω η θεά της γαϊδουρινής υπομονής και του ακίνητου βλέμματου, λίγο λείπει να βγω στο παράθυρο του περιοδικού και να αρχίσω να φωνάζω « Εδώ Πολυτεχνείου, εδώ Πολυτεχνείου» και του χρόνου στις 17 Νοέμβρη να γιορτάζουμε άλλα κι άλλα....
Στις κουλεμανσόν θα κωλώσω?

Άσε που πάλι θα μου βάλει κανένα 77% και θα μου πει ότι οι ατάκες μου τον γυρίζουν πίσω στα « Κουφώματα » του Ζουγανέλη...
Για να του χαρίσω λοιπόν το τελειωτικό χτύπημα και να είμαι και προπονημένη πήγα το βράδυ του σαββάτου και παρακολούθησα όλο το πρόγραμμα της Πύλης Αξιού.

Και ήταν όλοι τόσο σαρωτικά αστείοι που καλά θα κάνετε να τους παρακολουθήσετε γιατί όλο και κάποιος nanakos θα περιμένει στη γωνία

mind the gap

«οι συζητήσεις μας άρχισαν να γίνονται πολύ κλισέ τελευταία» μου είπε η Βάσω στο τέλος της συνομιλίας μας
Κλείσαμε πανικόβλητες το τηλέφωνο μήπως το κλισέ αρχίσει να εξαπλώνεται και παραπέρα, και άντε να το μαζέψεις που ψάχνει ευκαιρία να κάνει τη ζωή σου ,τη μέρα της μαρμότας
Συμφωνήσαμε να πιούμε καφέ χωρίς να μας χωρίζουν ασύρματα ή ενσύρματα τηλέφωνα που συνήθως όταν χρησιμοποιηθούν για πάνω από δύο λεπτά και ειδικά ανάμεσα σε φίλες καταλήγουν σε ατέλειωτη γκρίνια
Παλιότερα πίναμε κλεφτούς καφέδες περιμένοντας την σειρά μας στο κομμωτήριο, ή κουτσομπολεύαμε την ώρα που αλλάζαμε ρούχα στα αποδυτήρια του γυμναστηρίου.
Γιατί αν μπαίναμε μέσα στην αίθουσα κοβόταν και ο βήχας και η μαγκιά από το ζόρι..
Κατά καιρούς σκεφτήκαμε και το ενδεχόμενο να δουλέψουμε στην ίδια επιχείρηση, αλλά με την κρίση που περνάνε τα media θα ήταν κρίμα να βρισκόμασταν στην ίδια ( απολυμένη) θέση , και είπαμε να μετριάσουμε τον κίνδυνο
Στις συνεντεύξεις τύπου ,δεν μπορούσαμε να φωνάζουμε και έτσι δεν ξαναπήγαμε , άσε που συνήθως γίνονται σε ώρα δουλειάς και δεν συμφέρει γιατί σε τρώνε και οι τύψεις.
Όταν πάλι κάναμε βόλτες στα μαγαζιά , πηγαίνοντας σε κάποια από τις υποχρεώσεις μας δεν λέγαμε και πολλά.
Ισχυρίζεται πως περπατάω σαν υπνωτισμένη και πως εκεί που με βλέπεις να κοιτάω μια βιτρίνα, ξαφνικά διακτινίζομαι στο ταμείο του μαγαζιού, αφού μια μαγική δύνη με ρουφάει πρώτα μέσα.
Αλλά εγώ δεν το επιβεβαιώνω.
Άσε που η ύπνωση μάλλον δεν μου επιτρέπει να θυμάμαι και πολλά ..

Το σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να συναντηθούμε στο κενό ανάμεσα στις δύο δουλειές μου, αν συμπίπτει με το κενό ανάμεσα στις δικές της δύο δουλειές

it 's alive!

της Καλομοίρας

Χθες, μάλλον με πείραξαν τα 2 ½ κιλά κεράσια που από την πείνα κατάπινα με τα κουκούτσια, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το όνειρο που είδα αργότερα

Είχα, λέει πάει στο σούπερ μάρκετ να πάρω άπαχο κρέας για το σάντουιτς που τρώω μετά τη γυμναστική, και βρισκόμουν μπροστά απ τα ψυγεία των αλλαντικών.

Τσέκαρα τα λιπαρά από ένα μπούτι γυμνασμένου γύπα, όταν μέσα από μια συσκευασία Εν Ελλάδι, που μάλιστα είχε μουσική ( η συσκευασία) ,σαν αυτές τις χριστουγεννιάτικες και τις κάρτες γενεθλίων , ξεπήδησε η γαλοπούλα που τραγουδούσε στους προκριματικούς της Eurovision το τραγούδι της Ιρλανδίας.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και θεώρησα κάπως παράξενο, δεν ήταν τόσο ότι έμοιαζε στον Παρτσαλάκη, αλλά ότι μιλούσε με τη φωνή του Johnny Logan
Μου είπε ότι ,ούτε ο παραδοσιακός χορός των νησιών Σαμόα , ούτε η drug queen κατάφεραν να της εξασφαλίσουν την πρόκριση στον τελικό του Σαββάτου , όπως την είχε διαβεβαιώσει ο στυλίστας της
Την παρηγόρησα και της είπα ότι μάλλον η εποχή της είναι τα Χριστούγεννα και ότι τότε θα ταν πραγματικά βασίλισσα και της θύμισα τι τραβάνε τα καημένα τα κοτόπουλα στα KFC και κάπως απάλυνα τον πόνο της



Όταν έφτασα στο γραφείο ανακοίνωσα ότι μου άρεσε το τσιφτετέλι της Αρμενίας,
Δεν ξέρω αν είναι το DNA μου που αναγνωρίζει στον ρυθμό τα κατάλοιπα των 400 χρόνων σκλαβιάς, ή που τόσα χρόνια ,επειδή δεν μπορώ την ορθοστασία ,προτιμούσα τα μπουζούκια από τα club

Η αρχισυντάκτρια, μου ανακοίνωσε πως ως περιοδικό έπρεπε να έχουμε κοινή γραμμή και πως επειδή προτιμάει το τραγούδι του Ισραήλ καλά θα κάναμε να προετοιμαζόμασταν για το παράρτημα της επιχείρησης στο Τελ Αβίβ.

Της είπα ότι δεν είναι ομάδα μπάσκετ αυτή που έχει και ότι ο Άρης έχει ανάγκη τη στήριξή μας και δεν μπορούσα να ακολουθήσω

T.G.I.F

Για να αποφύγω την ίδια διαδρομή μέχρι τη δουλειά, μπήκα στα κάθετα και παράλληλα στενά της Τσιμισκή που σχεδόν μετά την Βενιζέλου μετονομάζεται σε Πολυτεχνείου

Διασχίζοντας την Βίκτορος Ουγκώ και την Λέοντος Σοφού αισθάνθηκα κάπως καλύτερος άνθρωπος.
Είναι οι μυρωδιές που αναδύουν τα στενά του παλιού εμπορικού κέντρου και μπορούν να σε κάνουν σχεδόν να φανταστείς, πώς φόρτωναν τα κάρα οι μικρολιανέμποροι για να διανύσουν καντούνια και στενά ,φτάνοντας σε μαγαζιά και χαμόσπιτα

Σε αυτά τα στενά τα αγόρια θα σφυρίζουν για πάντα, στα κορίτσια που περνάνε.
Όχι βέβαια όπως στη Μοδιάνο που ο ανώτατος τίτλος τιμής είναι «ζαργάνα» .
Άλλωστε στα στενά πουλάνε χρώματα και σιδηρικά . Πως να εμπνευστείς από τα βερνίκια και τα μπουλόνια για να τις φλερτάρεις?

Το εκτυφλωτικό φούξια των νυχιών μου με επανέφερε στην πραγματικότητα.
Είχα προηγουμένως προσπαθήσει κουνώντας τα επίμονα να τυφλώσω τον ταμία της Εμπορικής για να γράψει μεγαλύτερο ποσό στην απόδειξη κατάθεσης, αλλά δεν τα κατάφερα.

Η κοπέλα με την καμπαρντίνα που πέρασε δίπλα μου με έκανε να γελάσω. Θυμήθηκα τον Δημήτρη να μου λέει το κλασσικό αστείο της δουλειάς,ότι ζει για τη στιγμή που θα ανοίξω την καμπαρντίνα και δεν θα φοράω τίποτα από μέσα. Του είπα ότι εκείνος μπορεί  να ζήσει ,αλλά ο μπαμπάς μου δεν θα τα καταφέρει...

Στις αφίσες της Πολιτείας η Πέγκυ Ζήνα ζει το απόλυτο όνειρο να πιάνεται χέρι χέρι με τον ευτυχή μέλλοντα πατέρα Σάκη Ρουβά.
Και είναι σίγουρο πως μέσα της θα σκέφτεται πως γι αυτήν και μόνο τη στιγμή μπορεί να άξιζαν οι πίκρες της δουλειάς και η ταπείνωση που κατάπινε όταν τραγουδούσε « Αν πας με άλλη θα σου σπάσω το κεφάλι»
Στο κάτω κάτω τώρα μπορεί τώρα περήφανη να τραγουδάει « Αν πας με άλλη θα σου κάψω το Cavali»

Έφτασα στην δουλειά και άρχισα να πετάω τις τάπες στα βαρέλια μέχρι να ωριμάσει το Jack Daniels , ή έστω να φτάσει το σαββατοκύριακο




υγ άκου να δεις! 

Got (not) an one way ticket to the blues

Η Τρίτη και 13 υποτίθεται ότι είναι η γρουσούζικη, αλλά εμένα τη Δευτέρα και 12 με έγραψαν για δεύτερη φορά στο λεωφορείο χωρίς εισιτήριο...

Προσπαθούσα να ισορροπήσω ανάμεσα σε μια έγκυο και τις 3 μου τσάντες για να βάλω τα κέρματα μέσα στην σχισμή, όταν φρέναρε ο οδηγός και προσπάθησα να πιαστώ από το περουκίνι του διπλανού κυρίου για να μη πέσω.
Η ελέγκτρια έκρινε πως δεν είχα σκοπό να πληρώσω , παρά τις διαβεβαιώσεις μου ότι τα ψιλά δεν τα κρατούσα στο χέρι για να παίξω pac man , μια και δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά στο λεωφορείο, και δεν μου επέτρεψε να κόψω εισιτήριο.

Την πρώτη φορά που μου συνέβη πριν σχεδόν 4 χρόνια ο παιδικός μου φίλος , ο Κώστας, μου ζήτησε την κλίση για να την κορνιζώσει , γιατί «δεν θα ξανάβρισκε εύκολα άνθρωπο που να χει καταφέρει αντί για 60λεπτά να πληρώσει 30 ευρώ» και «πολύ χαίρομαι Χριστίνα μου ,που έχω φίλες σαν και σένα και θα τα ζήσω όλα τα παράξενα»
Θα τον χαστούκιζα αν και κολακεύτηκα με το σχόλιο ,αλλά δεν είπα κουβέντα γιατί κατα βάθος είμαι δίκαιη και ξέρω ότι μου το χρωστούσε από τα νηπιαγωγεία που με φοβόταν και του φερνα το τραπεζάκι του κολατσιού στο κεφάλι και του βγαινε φάλτσο το «αχ κουνελάκι, κουνελάκι, ξύλο που θα το φας».
Έτσι βρήκε μια πρώτης τάξης ευκαιρία να με εκδικηθεί.

Σκέφτηκα να του στείλω και την δεύτερη κλίση με αφιέρωση ,αλλά φοβάμαι ότι θα την επανεκτυπώσει και θα την κυκλοφορήσει σε φειγ –βολάν με τη φωτογραφία μου, γιατί το τραπεζάκι του νηπιαγωγείου δεν ήταν και τόσο ελαφρύ και όσο να πεις ο ανδρικός εγωισμός δεν το σηκώνει...

Παραλείπω το κομμάτι της χθεσινής εμπειρίας γιατί είναι πολύ ταπεινωτικό και μόλις ξεμπέρδεψα με την μεταγεννέθλια κατάθλιψη ,μην έχουμε κι άλλα...
Άσε που θα πάω και στην Τάνια Τσανακλίδου το βράδι ,που εμφανίζεται στον Μύλο κάθε Τρίτη και Τετάρτη,έ και δεν είναι και τόσο ατελείωτη αυτή η κατάθλιψη βρε αδερφέ, πρέπει να κάνω και γω τα κουμάντα μου

Την Παρασκευή και το Σάββατο εμφανίζονται στον ίδιο χώρο και οι Ονειράμα




Το μόνο που θα θελα να ξερα είναι ποιος γυναικοκαμμενος διαλέγει τις γκόμενε-ελεγκτές στα λεωφορεία.
Και άντε και τις διάλεξε, δεν τις περνάει ένα-δύο «χεράκια» πρώτα να τους φύγουν και τα νεύρα?

gia to http://autographcollectors.blogspot.com/

swearing in the rain

Ο καιρός εξακολουθεί να είναι μουντός.
Το πρωί βγήκα από το σπίτι και άρχισα να κλωτσάω τη βροχή από τα μόνιμα πρωινά νεύρα , αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να βρέξω τα παπούτσια μου, ενώ σκεφτόμουν ποιος να ναι αυτός ο μαλάκας που έγραψε το singing in the rain και δεν σκέφτηκε να το κάνει swearing in the rain που μου κάνει πιο λογικό.
Συνέχισα με τα πόδια ,χωρίς ταξί, μια και σήμερα φέρθηκα πιο συνετά και φόρεσα κάτι πιο κλειστό, μπας και το γλυτώσω το συνάχι που μου την έχει στημένη να με εκδικηθεί που όλο το χειμώνα τον πέρασα αγνοώντας καλσόν και κάλτσες
Παρ όλα αυτά στα φανάρια με κοιτούσε ένας μπερμπάντης ηλικιωμένος κύριος , που ακόμα μάλλον το λέει η ψυχή του, και δεν ξέρω και γω πως κρατήθηκα και δεν τον ρώτησα, « με κοιτάτε γιατί μοιάζω στην εγγονούλα σας, ε?»
Αλλά μετά σκέφτηκα ότι έδωσα μια ακόμα χαρά στους απόμαχους της ζωής, που πόσες τους μένουν ακόμα, και αισθάνθηκα τον πρωινό μου αλτρουισμό να με επιβραβεύει που τιμώ την τρίτη ηλικία.

Ήταν η δεύτερη φορά που κρατήθηκα . Η πρώτη φορά που ξάφνιασα τον εαυτό μου με αυτο-επιβάλλον ήταν το βράδυ του Σαββάτο. Μια και η συναυλία της Kylie μου πέφτει μακριά , είπα να την ανταλλάξω με μια βραδιά στον Βοσκόπουλο

Εγώ δεν έχω τίποτα προσωπικό με τα παρτσακλά. Αλλά το παρτσακλό της διπλανής παρέας το παράκανε...

Ήρθε με τον χορηγό και κάθισαν περιμένοντας για καμιά ώρα την παρέα τους
Ενώ ήταν οι δυό τους , τόσο γραμμένο που τον είχε τον μαλάκα που ήταν και περήφανος, έπαιζε όλο το βράδυ με το κινητό της. και ξαφνικά το παρατούσε και άρχιζε να φιλάει τον γκόμενο τύπου «είσαι ο θεός μου που με βγάζεις και με συναρπάζεις και με κοπανάς στα βράχια» ,και μετά ξανά το κινητό και δώστου πάλι η μαλαστούπα ( συγνώμη για την έκφραση, είναι τόσο γλαφυρή) , και ήθελα να της φωνάξω « πόσα θες να σου δώσω να σταματήσεις να τον μουλιάζεις τον χριστιανό».
Αλλά κι αυτός τα θελε και τα πάθαινε γιατί έκανε τον άνετο και όταν αυτή σηκωνόταν για χίλιους δύο λόγους, ήταν μάγκας αρκετά και της έδινε και μια στον κώλο, που κακά τα ψέματα ,ήταν αχλαδωτός....


Κατά τ άλλα οι πρώτες αφίσες της Πολυτεχνείου με πληροφορούν ότι η Τσανακλίδου διάλεξε τον Μύλο για να φωνάζει από δω στη μαμά της ότι γερνάει ,και στις δεύτερες ότι ο Καπουτζίδης και η Μακρυπούλια αν είναι τυχεροί μαζί θα γεράσουν, αφού κανείς δεν θα θέλει να τους δει στα μάτια του, τόσο που τους έχει φάει στη μάπα και στο παρά πέντε θα βρουν κάποιον να τους φέρνει ένα τσάι στη δύσκολη ώρα

Και τώρα που είπα τσάι , πάω να πιω και γω ένα γιατί μάλλον δεν τη γλυτώνω

32 ( να ναι οι ώρες σου)

Γεννήθηκε σε ένα χωριό Δευτέρα μεσημέρι

μόλις την είδε τρόμαξε –σκιάχτηκε- η δόλια μάνα

αγόρι περιμένανε κι έσκασε το χαμπέρι

πως το μωρό ήταν θηλυκό και με μαλλί αφάνα!

Και τι να πει στον Κύρη της να τον παρηγορήσει

Πως τα κορίτσια είναι καλά; Πως έχουν σκέρτσο; Νάζι;

Αυτή μόλις γεννήθηκε για να τους χαιρετίσει

κατούραγε όπου έβρισκε κι άρχισε να φωνάζει

Τέτοιο παράξενο μωρό, τόσο κακοβαλμένο

ποτέ δεν είχαν ξαναδεί μέσα στο μαιευτήριο

Αφού –σκέψου- στο θάλαμο που το 'χαν –το καημένο-

αν ήθελε κάποιος να μπει πλήρωνε εισιτήριο…

Όμως τα χρόνια πέρασαν φύγαν' σαν τον αέρα

Και το μωρό μεγάλωνε γινόταν κοριτσάκι

Κι ήτανε τόσο έξυπνο που -άκου εκεί- μια μέρα

Κόντεψε να το ρίξουνε για κούτσουρο στο τζάκι…

Δεν πήγε παιδικό σταθμό, μεγάλωνε στο σπίτι

-ντρεπόταν λίγο η μαμά να το κυκλοφορήσει-

κι όταν –σπανίως- στη γειτονιά κάποτε έσκαγε μύτη

τα άλλα παιδιά θαυμάζανε το χιούμορ που έχει η φύση…

Μα εκείνη αδιάφορη συνέχιζε το δρόμο

-αυτόν που η μοίρα όρισε πως πρέπει να βαδίσει-

τι κι αν μόλις τη βλέπανε οι άλλοι νιώθαν' τρόμο;

Αυτή το ήξερε καλά. Μια μέρα θα κερδίσει…

Κι όταν μεγάλωσε πολύ και έγινε κοπέλα

Έξαφνα -ω! Του θαύματος- ξυπνά ένα μεσημέρι

-γιατί εκτός από άσχημη ήτανε και τεμπέλα-

(Αυτό που τώρα θα σας πω κανένας δεν το ξέρει)

Ξυπνάει λοιπόν, τεντώνεται, αδειάζει το ιγμόρειο

Και μέσα από τη μύτη της πετάγεται ένα τζίνι

Της λέει: Έχεις μια ευχή. –Να βγω απ' το περιθώριο!

Χωρίς μια σκέψη δεύτερη του απαντά εκείνη

Κι αμέσως όλα άλλαξαν. Ομόρφυνε; Δεν ξέρω

Μα όλοι στη γειτονιά, παντού, την είδαν με άλλο μάτι

Κι όλοι αυτοί που μέχρι χθες τη λέγανε Αστέρω

Θέλαν' να πάνε σαν τρελοί μαζί της στο κρεβάτι

Πήγε στο ραδιόφωνο –ξεκίνησε καριέρα-

Πήρε πτυχίο, της δώσανε δικιά της εκπομπή

Και να το θυμηθείτε εσείς σίγουρα κάποια μέρα

Θα φιγουράρει στην κορφή –πάνω- της AGB

Στις τρεις του Μάη, άνοιξη, τον περασμένο αιώνα

Τότε που ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζει η γη χορτάρι

Γεννήθηκε ένα μωρό που το 'παν τσαπερδόνα

Σε αυτήν χαρίζω σήμερα αυτό το μακρινάρι…

έχω γενέθλια

υγ και φυσικά νεύρα

στίχοι : stixakias (του το ζήτησα για δώρο εδώ και μέρες)