Μίλα μου, αλλά με δική σου ευθύνη...

Τις τελευταίες μέρες ζω την επιτομή της επανάληψης

Το ρολόι χτυπάει χωρίς οίκτο στις 9, και ξαναχτυπάει ανά τρία λεπτά για το επόμενο τέταρτο, πράγμα που σημαίνει πως κοιμάμαι και ξυπνάω περίπου πέντε φορές, γιατί φυσικά και προλαβαίνω να κοιμηθώ στον ενδιάμεσο χρόνο.

Όπως είναι επόμενο, την τελευταία φορά που θα χτυπήσει το γαμωκινητό-ξυπνητήρι αναγκάζομαι να ξυπνήσω και να σηκωθώ αποφεύγοντας να κοιτάξω τα μούτρα μου τη στιγμή που περνάω μπροστά από τον καθρέφτη.

Εξακολουθώ να μην τα κοιτάω ακόμα και όταν πλένομαι γιατί σίγουρα κάτι ανατριχιαστικό θα δω. Ούτε καν όταν κάνω πράξη την πρώτη σκέψη μου το πρωί ,όπως και τελευταία το βράδυ, και πλένω τα δόντια μου

Συνεχίζω φορώντας μηχανικά τα ρούχα μου με την εξής σειρά προτεραιότητας:

Α) αυτά που θα βρω μπροστά μου

Β) τα πιο ζεστά

Γ) τα ατσαλάκωτα

Αν το ταξί δεν με περιμένει κάτω από το σπίτι ίσως προλάβω να χτενίσω τον καταράκτη από καστανά ατίθασα μαλλιά μου, που το τελευταίο καιρό τα πιάνω αλογοουρα μεχρι και για να κοιμηθώ, μην τυχόν ξυπνήσω απότομα μέσα στον ύπνο μου και με πνίξουν. Έτσι κάνει και η θεία μου η Χρυσούλα. Βέβαια η θεία μου η Χρυσούλα είναι 86 χρονών, αλλά δεν έχει καμία σημασία γιατί το γονίδιο πρέπει να το τιμάς. Κι αν έχω πάρει από εκείνη, από μένα θα ζητήσετε να τους προσέχω όλους.........

Στο ταξί βάφομαι υπό το αγανακτισμένο βλέμμα του οδηγού ενώ προσποιούμαι την άρρωστη για να μην με ενοχλήσει, ενώ συνήθως αρχίζει να βρίζει όταν ανακαλύπτει ότι είμαι δημοσιογράφος και τότε εγώ τον αποστομώνω και του λέω ότι είμαι του ψυχαγωγικού και δεν-ξέρω- επιτέλους--τι-έχουν- πάθει- οι–δημοσιογράφοι –και- τα-βάζουν -με- τους- ταξιτζήδες

Όταν φτάνω στην δουλειά ανοίγω το pc, παραγγέλνω τον καφέ μου γρήγορα, γιατί όσο πιο γρήγορα τον πιω, τόσο πιο γρήγορα θα κοινωνικοποιηθώ, για το καλό όλων και τα υπόλοιπα βαριέμαι ως και να τα γράψω........