Εδώ και καιρό την ψήνω να γράψουμε ένα σενάριο
Με καθησύχασε λέγοντας μου «μπα, μάλλον πρόκειται για την κρίση των 30, αλλά δεν
πείστηκα και της ανακοίνωσα ότι για καλό και για κακό εγώ θα κόψω τα ψώνια με χρυσές πιστωτικές γιατί μου θυμίζουν τα Golden Boys. Τι να κάνω, έχω και καρδιά
Δεν θα με πείραζε να χω κι ένα μπουκάλι Μetaxa στοκ στο ντουλάπι.
΄
«Το βράδυ θα έρθεις στο κάλεσμα της Moet, θες δε θες » φώναξα στη Βάσω.
Μου τσίριξε να αφήσω τα πάρτυ και να κυνηγήσω τη διαπίστευση για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου γιατί κι εκεί σαμπάνιες θα σερβίρουν , της απάντησα «το καλό που τους θέλω» γιατί πίνω μόνο αφρώδη ποτά, και μου συνέστησε να ανοίξω μια κάσα Δουμπιά για το μάτι.
Της είπα να πάει να ντυθεί νοσοκόμα μπας κι εχει καμιά τύχη με τον Willem Dafoe που είναι ο φετινός προσκεκλημένος του Φεστιβαλ, αν και ευχαριστως θα την φόρτωνα στο Midnight Express του Oliver Stone
Τόσο καιρό άλλωστε προσπαθεί να με παρασύρει στην Κωσταντινούπολη...
Στο κάτω κάτω την υποχρέωσή μου στην τέχνη την ξεχρέωσα το σαββατοκύριακο που με μεγάλη χαρά παρακολούθησα τον Κύριο Επισκοπάκη στο 104 Κέντρο Λόγου και Τέχνης, όταν με αποτελεσματικούς εκβιασμούς βρήκα εισιτήρια για την παράσταση.
Είχα ακούσει ότι η προπώληση των εισητηρίων θα κρατούσε για κανά-δυο μήνες, κι εγώ στην ουρά τόσο ούτε να το σκεφτώ να κάτσω
Εγώ είχα πει στους «υπεύθυνους» να μου βρουν πάση θυσία θέση. Ας ήταν και του Μάινα βρε αδερφέ, εκεί θα τα χαλούσαμε ?
Η φίλη μου στο τηλέφωνο συνέχισε να με κατηγορεί αβάσιμα λέγοντας ατάκες του τύπου «ξέρεις τα πάρτι που θα γίνουν πριν καν τα σκεφτούν οι διοργανωτές», αν και στο τέλος παραδέχτηκε ότι τουλάχιστον ανακουφίζεται στην ιδέα πως κάποια μέρα θα πνιγεί μέσα στο ίδιο της το σάλιο και δεν θα τη βρει κανείς εκτός από μένα που θα την κυνηγάω να πάμε σε κάποιο κοσμικό
Κλείσαμε το τηλέφωνο και δώσαμε ραντεβού για το επόμενο Roland Garros που αν μη τι άλλο πληρεί όλα τα κριτήρια
«Κοπελιά, μην με παίρνεις, το χω κλειστό» μου σφύριξε ο τύπος που πέρασε δίπλα μου και με είδε να προσπαθώ να σχηματίσω ένα νούμερο στο κινητό μου
Μου ρθε να βάλω τα γέλια, αν και σαφώς προτιμώ το «δεσποινίς» από το φρικτό «κοπελιά» γιατί αν μη τι άλλο το σχόλιο, αντιθέτως με το κούρεμα του ,ήταν πρωτότυπο.
Aλλά δεν θα πρεπε κιόλας να με δει να χασκογελάω.
«Χάθηκε ο κόσμος πια τα γυαλιά να κάλυπταν και το στόμα» σκέφτηκα, αν και μου φάνηκε πολύ αισιόδοξο που τ αγόρια- παρά την κίνηση που προκαλούσε το τεράστιο φορτηγό και έκλεινε την ΕΒΓΑ της γειτονιάς και τα τσάρκα των σύντομα εξοργισμένων διερχομένων, -συνέχιζαν να πειράζουν τα κορίτσια
Στο δρόμο τουλάχιστον.
Γιατί στα μπαρ απ ότι με έχει διδάξει η ζωή προτιμάνε να το ρίχνουν στους ξηρούς καρπούς. Και μάλιστα, παρά τις προειδοποιήσεις του Ευαγγελάτου….
Λίγο αργότερα ένας από τους οδηγούς προσπάθησε να με πατήσει, εγώ έκανα πως δεν το κατάλαβα γιατί έτσι πρέπει να κάνεις με τους επιδειξίες και τους απειλητικούς οδηγούς, μπήκα στο πρώτο ταξί που δεν έβρισε στο άκουσμα της Πολυτεχνείου και υπέστην το πρώτο σοκ της μέρας όταν άκουσα την κυρία με το κομοδινί μαλλί στο μπροστινό κάθισμα να λέει « μας τα πρηξες» για το αμέσως επόμενο φορτηγό που έκλεινε το δρόμο
Αν και μεταξύ μας, εγώ το βρήκα χαριτωμένο.
Μάλλον θα φταίει που στη μάσκα του έγραφε Φιλλελλ- Οινων, και όπως και να το κάνεις ,οι άνθρωποι με χιούμορ χρήζουν επιείκειας
Αντίθετα με την κακογουστιά όπου η υπομονή εξαντλείται
Τουλάχιστον στο δικό μου σύστημα αξιών
