Κάθε πρωί που θα βγω από την είσοδο της πολυκατοικίας με περιμένει η ίδια δυσάρεστη έκπληξη
Το μοναδικό ταξί που υπήρχε περίπτωση να διασχίσει την Ολύμπου, και να συμβάλει στην τήρηση του ωραρίου στη δουλειά. έχει μόλις χαθεί από τα μάτια μου….
Βασικό αίτιος τα 30 δεύτερα που καθυστερώ να σκύψω να πάρω τα σκουπίδια –ναι ,τόσο μου παίρνει- ή που ψάχνω να βρω το κινητό μου, που εν τω μεταξύ έχω καλέσει από το σταθερό, αλλά επειδή έχω διακριτικό ήχο, δεν καταφέρνω να βρω έγκαιρα
………………………………………………………………………………………..
Βρίσκομαι σε τόσο απελπιστική κατάσταση ,δε, που όταν θα δω ελεύθερο ταξί μπουκάρω και ανακοινώνω την διαδρομή μόνο ,αφού δεθώ με την ζώνη του συνοδηγού, μήπως και έχει ο οδηγός προσωπική άποψη για το που θέλω να πάω….
Στις περισσότερες περιπτώσεις προσποιούμαι ότι δεν είμαι παρούσα, για να μην θυμηθούν ότι πρέπει να πάνε και μένα εκεί που πρέπει, και αν χρειαστεί βρίζω μαζί τους ,τους διερχόμενους οδηγούς.....
Το άκρως ανησυχητικό είναι πως ,επειδή εκ των προτέρων θα υποστώ την ομηρική γκρίνια –απορώ που ο ποιητής δεν αναφέρεται σε κάποια από τις ραψωδίες στην μουρμούρα-κατά διαστήματα επινοώ φανταστικές αιτίες ,που σερβίρω στον οδηγό απροειδοποίητα και καθιστούν απαραίτητη την μετακίνηση μου με ταξί. Και που φυσικά είναι απολύτως σεβαστοί
«Τι στην ευχή»σκέφτομαι. Ποιος θα αρνούνταν να μεταφέρει μια κοπέλα με εγχειρισμένο πόδι από ρήξη χιαστού , σε μια ατυχή στιγμή στο 5Χ5.........
Τάπητες είναι αυτοί που βάζουν.........